در نسیه آن جهان کجا بندد دل

آن را که بنقد اینجهانش تویی؟

نموده تیره و منسوخ با هوا و فضاش

صفای چرخ اثیر و صفات باغ ارم

ای قدر توشمس و آسمان ذره

وای رای تو شمع و شمس پروانه

من آن ترازوم اخلاص و دوستی ترا

که هیچ گنج نتابد سرزبانه من

بعشق و مهر تو آن بحر دور پایانم

که در نیابد چرخ و هوا کرانه من

از نیل و فرات و دجله جویی زاید

پس موج زند که پیل را برباید

چون دست بکردم آنچه فرمودی تو

چون دیده بدیدم آنچه بنمودی تو