در نسیه آن جهان کجا بندد دل

آن را که بنقد اینجهانش تویی؟

نموده تیره و منسوخ با هوا و فضاش

صفای چرخ اثیر و صفات باغ ارم

ای قدر توشمس و آسمان ذره

وای رای تو شمع و شمس پروانه

من آن ترازوم اخلاص و دوستی ترا

که هیچ گنج نتابد سرزبانه من

بعشق و مهر تو آن بحر دور پایانم

که در نیابد چرخ و هوا کرانه من

از نیل و فرات و دجله جویی زاید

پس موج زند که پیل را برباید

آنی که ز دل وفا برانداخته ای،

با دشمن من تمام در ساخته ای؛

دل را زوفا چرا بپرداخته ای؟

مانا که مرا هنوز نشناخته ای!

چون دست بکردم آنچه فرمودی تو

چون دیده بدیدم آنچه بنمودی تو