هست چون مار گَرزه دولت دهر

نرم و رنگین و اندرون پرزهر

در غرورش، توانگر و درویش

شاد همچون خیال گنج اندیش

بار مایه گزین که برگذرد

این همه بارنامه روی چند

کسی که عزت عزلت نیافت هیچ نیافت

کسی که روی قناعت ندید هیچ ندید

ای دوستی نموده و پیوسته دشمنی

در شرط تو نبود که با من تواین کنی

چون بآتش رسند هر دو بهم

نبود فعل عود چون چند چندن

نه امتحان پسوده چون‌او موضعی به‌دست

نه آرزو سپرده چون‌او بقعتی به‌پای

گر ماه شوی به‌آسمان کم نگرم

ور بخت شوی رخت به کویت نبَرم

به همه عمر یک خطا کردم

غم و تشویر صد خطا خوردم

به چه خدمت ز من شوی خشنود

تا من امروز گرد آن گردم؟