به گفتار دانندگان راه جوی

به گیتی بپوی و به هر کس بگوی

به گفتار پیغمبرت راه جوی

دل از تیرگی‌ها بدین آب شوی

دل روشن من چو برگشت از اوی

سوی تخت شاه جهان کرد روی

شو این نامهٔ خسروان باز گوی

بدین جوی نزد مهان آبروی

نبشته من این نامهٔ پهلوی

به پیش تو آرم مگر نغنوی

پذیره شدش دیو را جنگجوی

سپه را چو روی اندر آمد به روی

پسر بد مر او را یکی خوب‌روی

هنرمند و همچون پدر نامجوی

برفت و جهان مردری ماند ازوی

نگر تا که را نزد او آبروی

پس از پشت میش و بره پشم و موی

برید و به رشتن نهادند روی

چه سغدی، چه چینی و چه پهلوی

ز هر گونه‌ای کان همی بشنوی

تن آزاد و آباد گیتی بر اوی

بر آسوده از داور و گفتگوی

چو این گفته شد فرّ یزدان از وی

بگشت و جهان شد پر از گفت‌وگوی

جهان را فزوده بدو آبروی

فروزان شده تخت شاهی بدوی

سر تازیان مهتر نامجوی

شب آمد سوی باغ بنهاد روی

بپرسید کاین چاره با من بگوی

نتابم ز رای تو من هیچ روی

بدو گفت بنگر که از آرزوی

چه خواهی بگو با من ای نیک‌خوی

همیدون به ضحاک بنهاد روی

نبودش به جز آفرین گفت و گوی

که فرمان دهد تا سر کتف اوی

ببوسم بدو بر نهم چشم و روی

نگر تا که ابلیس از این گفت‌وگوی

چه کرد و چه خواست اندر این جستجوی

پدید آمد از هر سویی خسروی

یکی نامجویی ز هر پهلُوی