به گفتارِ دانندگان راه جُوی

به گیتی بِپوی وُ به هَر کَس بِگوی

به گفتار پیغمبرت راه جوی

دل از تیرگی‌ها بدین آب شوی

دلِ روشنِ من چو برگشت از اوی

سوی تختِ شاهِ جهان کَرد روی

نِبِشته من این نامهٔ پَهلَوی

به پیشِ تو آرَم مَگَر نَغنَوی

شو این نامهٔ خسروان باز گوی

بدین جوی نَزدِ مَهان آبروی

پسر بد مر او را یکی خوب‌روی

هنرمند و همچون پدر نامجوی

پذیره شدش دیو را جنگجوی

سپه را چو روی اندر آمد به روی

برفت و جهان مردری ماند ازوی

نگر تا که را نزد او آبروی

پس از پشت میش و بره پشم و موی

برید و به رشتن نهادند روی

چه سغدی، چه چینی و چه پهلوی

ز هر گونه‌ای کان همی بشنوی

چو این گفته شد فرّ یزدان از اوی

بگشت و جهان شد پر از گفت‌وگوی

تن آزاد و آباد گیتی بر اوی

بر آسوده از داور و گفتگوی

جهان را فزوده بدو آبروی

فروزان شده تخت شاهی بدوی

بپرسید کاین چاره با من بگوی

نتابم ز رای تو من هیچ روی

سر تازیان مهتر نامجوی

شب آمد سوی باغ بنهاد روی

که فرمان دهد تا سر کتف اوی

ببوسم بدو بر نهم چشم و روی

همیدون به ضحاک بنهاد روی

نبودش به جز آفرین گفت و گوی

نگر تا که ابلیس از این گفت‌وگوی

چه کرد و چه خواست اندر این جستجوی

بدو گفت بنگر که از آرزوی

چه خواهی بگو با من ای نیک‌خوی

پدید آمد از هر سویی خسروی

یکی نامجویی ز هر پهلُوی