تهمتن به نیروی جان‌آفرین

بکوشید بسیار با درد و کین

اگر دادگر باشی و پاک دین

ز هر کس نیابی به جز آفرین

سزاوار او شهریار زمین

یکی خلعت آراست با آفرین

از ایران بشد تا به توران و چین

گذر کرد ازان پس به مکران زمین

چو گوید درین مردم پیش‌بین

چه دانی تو ای کاردان اندرین

که در جنگ هرگز نسازد کمین

اگر چند باشد دلش پر ز کین

چنین داد پاسخ که مندیش ازین

نه گسترده از بهر من شد زمین

بسودابه فرمود کاندر نشین

نشست و به خورشید کرد آفرین

جهان آفرین بی‌نیازست ازین

ز بهر تو باید سپهر و زمین

چو بگذشت یک چند گریان چنین

ببخشود بر وی جهان‌آفرین

بخورد و ببوسید روی زمین

تهمتن برو برگرفت آفرین

تو از شاه ترکان چه ترسی چنین

ز گرد سواران توران زمین

رمیدند ازو رزمسازان چین

بشد خیره سالار توران زمین

چو سهراب را دید بر پشت زین

چنین گفت کای شاه ترکان چین

بران کوه بخشایش آرد زمین

که او اسپ تازد برو روز کین

بدو گفت رستم که مندیش ازین

که با ما نشورد کس اندر زمین

شود شاه ایران به ما خشمگین

ز ناپاک رایی درآید بکین

اگر یار باشد جهان‌آفرین

چو نعل سمندم بساید زمین

همی یک به یک خواندند آفرین

بران بُرز و بالا و تیغ و نگین

چو گودرز و هفتاد پور گزین

همه پهلوانان با آفرین