همیشه سبز و نغز و آبدارست

تو پنداری که هر روزش بهارست

همان گلبوی و گلچهره نگارست

همان خونریز و خونخواره سوارست

مرا خنجر چو ابر زهر بارست

ترا غمزه چو تیر دل گذارست

رخش گفتی نگار اندر نگارست

تنش گفتی بهار اندر بهارست

مرا یکدل همیشه دوستدارست

نه چون تو ده دل زنهار خوارست

مرا در پیش چون شاهی شکارست

چو دلبر ویس مه پیکر نگارست

خجسته جشن و خرم روزگارست

زمین با زیب و هر کس شادخوارست

به گرد ملک تدبیرش حصارست

به باغ فخر پیمانش بهارست

درخت علم را قولش بهارست

سرای جود را فعلش نگارست

به منظر همچو تیغ ذوالفقارست

کجا هم کوچک و هم نامدارست

ز عمر خویش در فصل بهارست

ازیرا همچو اشکوفه به بارست