چو رسته گردد از چنگال اضداد

شود آنجا که او را هست میعاد

بیامد دیو و دام کفر بنهاد

همه گیتی بدان دام اندر افتاد

بدین دین همایون کاو به ما داد

بدین رهبر که بهر ما فرستاد

به هر جایی سپهداران فرستاد

که یک‌یک مختصر با تو کنم یاد

خراج روم ده‌ساله فرستاد

اسیران را ز بندش کرد آزاد

یکی از بهر آن تا کاو شود شاد

دگر تا بیشتر باید عطا داد

چنین باید که باشد هیبت و داد

که نام بیم و بی دادی بیفتاد

کجا، نَه زُّفت خواهد مانْد نَه رّاد؛

همان بهتر که باشی راد و دل‌شاد!

چو «شهرو»، ماه‌ْدُختَ ازْ «ماه‌آباد».

چو آذربادگانی، سروِ آزاد.

به بالا هر یکی چُون سروِ آزاد.

به جَعدِ زُلف، همچُون مُورد و شمشاد.

به رنگِ رویِ آنْ حورِ پَّری‌زاد،

گلِ صَّد‌بَرگْ یک دسته بِدو داد.

سَهی بَررُسته همچون سرو آزاد.

همی بُردَ ازْ دو زلفم بوی‌ْها باد.

همیشه شادکام و شادمان باد،

هر آن مادر که همچون تو پری زاد.

خِرَد این راز را بر اوی بُگْشاد؛

که از مادر بلایِ وِی همی زاد.

همان ساعت که از مادر فروزاد،

مَرو را مادرش با دایگان داد.

چو قامت برکشید آن سروِ آزاد،

که بودش تن زِ سیم و دل ز پولاد،

پس آنگه دستِ ایشان را به هم داد.

بسی کرد آفرین بر هر دوان یاد؛

پذیرشهای او کردش همه یاد

پس آنگه نامهٔ خسرو بدو داد

چو من بودم ترا شایسته داماد

به بخت من خدا این دخترت داد

کنون کان ماه را یزدان به من داد

نخواهم کاو بود در ماه آباد