آن عرابی بشتر قانع و شیر

در یکی بادیه بد مرحله گیر

ناگهان جمعی از ارباب قبول

شب در آن مرحله کردند نزول

خواست مردانه به مهمانیشان

[...]

بخت آنم کو که خواب آلوده برخیزی شبی

ناله ام بشناسی و گوشی به فریادم کنی

همتم بدرقه ی راه کن ای طایر قدس

که دراز است ره مقصد و من نو سفرم

تنم از ضعف چنان شد که اجل جست و نیافت

ناله هر چند نشان داد که در پیرهن است

از صفای می و لطافت جام

درهم آمیخت رنگ جام و مدام

همه جام است و نیست گوئی می

یا مدام است و نیست گوئی جام

نه از رحم است اگرتر ساخت جانان چشم فتان را

برای کشتن من آب داده تیغ مژگان را

هر چیز که هست، آن چنان می باید

ابروی تو گر راست بدی، کج بودی

بیا که در دل تنگ من از خزینه ی عشقت

امانتی است که روح الامین نبوده امینش

عاصی اندر خواب نام توبه نتواند شنید

گر بداند عشقبازیهای عفوش با گناه

ترا تاهست ناهموارئی در خود غنیمت دان

درشتیهای دور چرخ را کان هست سوهانش

هر کس پیش کلوخی سینه چاک

کاین کلوخ از حسن گشته جرعه ناک

باده درد آلودتان مجنون کند

صاف اگر باشد ندانم چون کند

بدی را بدی سهل باشد جزا

اگر مردی احسن الی من أساء

روان است پیوسته از شهر هستی

به ملک عدم از پی هم قوافل

نور می گیرند این استاره ها

جمله از خورشید و این دیوارها

زود بخش سبک ستان فلک است

پیر با طبع کودکان فلک است

در سخاوت به کودکان ماند

بدهد زود و زود بستاند

به نان سازند مردم رام هر سگ را ولیکن تو

اگر خواهی که گردد رام نفس سگ مده نانش

از بخت بد است بی سرانجامی من

و از سستی طالع است ناکامی من

هر چند به حال خویشتن می نگرم

جمع آمده اسباب پریشانی من

فصاد به قصد آن که بردارد خون

[...]

آن چه پیش تو غیر از آن ره نیست

غایت فهم توست، الله نیست

گفتم همه ملک حسن سرمایه توست

خورشید فلک چو ذره در سایه ی توست

گفتا غلطی، زمانشان نتوان یافت

[...]

ای عاشق و زاهد از تو در ناله و آه

نزدیک تو و دور ترا حال تباه

کس نیست که از تو جان تواند بردن

آن را به تغافل کشی این را به نگاه

پیش تر از مرتبه ی عاقلی

غافلئی بود خوش آن غافلی

ای برده به چین زلف تاب دل من

وی کشته به سحر غمزه خواب دل من

در خواب مده رهم به خاطر که مباد

بیدار شوی زاضطراب دل من