گر شهره شوی به شهر شرّالناسی

ور خانه نشینی همگی وسواسی

به زان نبود که همچو خضر و الیاس

کس نشناسد ترا تو کس نشناسی

تا نگذری از جمع به فردی نرسی

تا نگذری از خویش به مردی نرسی

تا در ره دوست بی سر و پا نشوی

بی درد بمانی و به دردی نرسی

گه شانه کش طرهٔ لیلا باشی

گه در سر مجنون همه سودا باشی

گه آینهٔ جمال یوسف گردی

گه آتش خرمن زلیخا باشی

مآزار دلی را که تو جانش باشی

معشوقهٔ پیدا و نهانش باشی

زان می‌ترسم که از دلازاری تو

دل خون شود و تو در میانش باشی

جان چیست؟ غم و درد و بلا را هَدَفی

دل چیست؟ درون سینه، سوزی و تَفْی

القصه، پیِ شکستِ ما، بَسْتِه صَفْی

مرگ، از طَرَفی و زندگی، از طَرَفی

بُگْشود نگارِ من، نِقاب از طَرَفی

برداشت سفیده‌دَم، حِجاب از طَرَفی

گر نیست قیامت ز چه رو گشت پدید؟

ماه از طَرَفی و آفتاب از طَرَفی

وصّافی خود به رغم حاسد تا کی

ترویج چنین مَتاع کاسد تا کی

تو معدومی، خیال هستی از تو

فاسد باشد، خیال فاسد تا کی

ای دل، ز شرابِ جهل مستی تا کِی؟

و ای نیست‌شونده، لافِ هستی تا کِی؟

گر غرقهٔ بَحْرِ غِفْلَت و آز نِه‌ای

تَردامنی و هواپرستی تا کِی؟

ای آن‌که به کُنْه‌ات نرسد اِدراکی

کَونین به پیشِ کَرَمَت، خاشاکی

از رویِ کَرَم اگر ببخشی همه را

بخشیده شود پیشِ تو، مشت خاکی

ای از تو به باغ، هر گُلی را رنگی

هر مرغی را ز شوقِ تو، آهنگی

با کوه ز اندوهِ تو رمزی گفتم

برخاست صدایِ ناله از هر سنگی

تا بتوانی بِکَش به جان، بارِ دلی

می‌کوش که تا شوی ز دل، یارِ دلی

آزارِ دلی مَجو که ناگاه کنی

کارِ دو جهان در سرِ آزارِ دلی

از دردِ تو نیست چشمِ خالی ز نَمی

هر جا که دلی‌ست شد گرفتارِ غَمی

بیماریِ تو، باعثِ نابودنِ ماست

ای باعثِ عمرِ ما، مَبادَت اَلَمی

بی‌پا و سرانِ دشتِ خون‌آشامی

مُردند ز حَسْرَت و غَمِ ناکامی

مِحْنَت‌زدگانِ وادیِ شوقِ تو را

هِجْران کُشَد و اَجَل کِشَد بدنامی

دل، داغِ تو دارد ارنه بفروختمی

در دیده، تویی وگرنه می‌دوختمی

دل، منزلِ توست ورنه روزی، صدبار

در پیشِ تو، چون سپند می‌سوختمی

حقا که اگر چو مرغ پر داشتمی

روزی ز تو صد بار خبر داشتمی

این واقعه‌ام اگر نبودی در پیش

کی دیده ز دیدار تو برداشتمی

هستی که عیان نیست روان در شانی

در شان دگر جلوه کند هر آنی

این نکته بجو ز کل یوم فی شان

گر بایدت از کلام حق برهانی

گر در طلب گوهر کانی کانی

ور زنده به بوی وصل جانی جانی

القصه حدیث مطلق از من بشنو

هر چیز که در جستن آنی آنی

میدانِ فراخ و مردِ میدانی نِی

مردانِ جهان چنان‌که می‌دانی نِی

در ظاهرشان به اولیا می‌مانند

در باطنشان، بویِ مسلمانی نِی

دردی داریم و سینهٔ بریانی

عشقی داریم و دیدهٔ گریانی

عشقی و چه عشق؟ عشقِ عالَم‌سوزی

دردی و چه درد؟ دردِ بی‌درمانی

گر طاعت خود نقش کنم بر نانی

وآن نان بنهم پیش سگی بر خوانی

وآن سگ سالی گرسنه در زندانی

از ننگ بر آن نان ننهد دندانی