به نزد آنکه جانش در تجلّی است

همه عالم کتاب حق تعالی است

عَرَض اِعراب و جوهر چون حروف است

مراتب همچو آیاتِ وقوف است

از او هر عالَمی چون سوره‌ای خاص

[...]

تو نفست دل کن و دل را چو جان کن

پس آنگه سوی جانان روان کن

برهنه دار تن کوتاه کن دست

شکم را گرسنه می‌دار پیوست

به زیر پای کن نفس و هوا را

[...]

گرت امروز سوی ظلم میل است

بدان کان میل فردا چاه ویل است

چو فردا نیک و بد اندر شمار است

جزای عدل نور و ظلم نار است

شنیدستی که خود بد ز مردم

[...]

منشأ این خلاف شد میمون

ابن دیصان کافر ملعون

قصّۀ کفر بلعم باعور

خود چو سگ هست در جهان مشهور

بعد از آن زهد و دانش بسیار

[...]

مدتی من ز عمر خویش مدید

صرف کردم به دانش توحید

در سفرها به مصر و شام و حجاز

کردم ای دوست روز و شب تک و تاز

سال و مه همچو دهر می​گشتم

[...]

دید بابا حسن ز رنج وفات

عامیی اوفتاده در سکرات

گفت بیچاره را نخستین بار

جان سپاری است زان شده​ست افگار

جان به جانان سپار تا برهی

[...]

خود جز او نیست عارف و معروف

اوست وصف، اوست واصف و موصوف

آنچه تو فهم کرده​ای ز صفات

محدث است از چه؟ از عظیم الذات

ذات را از صفات دانستی

[...]

در قضا نیست هیچ زشت و نکو

هان مکن نسبت حدوث بدو

کفر او کفر نیست ایمان است

منع او منع نیست احسان است

بد از آن رو کزوست بد نبود

[...]

آن نبینی که پرتو خورشید

چون کند میوۀ سیاه سپید

امر در دل همین اثر دارد

قوّتی را به فعل می​آرد

در ارادت نهفته بود احوال

[...]