نه دیوان شعر است این ملک جامی

کشیدست خوانی برسم کریمان

ز الوان معنی در او هر چه خواهی

بیابی . مگر مدح و دم لئیمان

مولدم جام و رشحه قلمم

جرعه جام شیخ الأسلامی است

لاجرم در جریده ی اشعار

بدو معنی تخلصم جامی است

نه زهد آمد مرا مانع ز بزم عشرت اندیشان

غم خود دور میدارم ز بیم عشرت ایشان

بجایی کاطلس شاهان نشاید فرش ره حاشا

که راه قرب یابد دلق گرد آلود درویشان

ای شه تنک قبایان مه زرین کمران

سرور کج کلهان خسرو شیرین پسران

مرهم سینه بی کینه آشفته دلان

مردم دیده غمدیده ی صاحب نظران

تا کی افتم به رهت آه زنان، اشک فشان

[...]

مخور خون بهر روزی کاز کلاغی کم نه ای کاو را

توکل چون درست آمد برآمد از زمین نانش

خوش است قدر شناسی که چون خمیده سپهر

سهام حادثه را کرد عاقبت قوسی

گذشت شوکت محمود و در زمانه نماند

جز این فسانه که نشناخت قدر فردوسی

شنیده ای که معزی چه گفت با سنجر

چو ذکر جودت اشعار و منت صله رفت

مدیح من پی نشر مناقبی که تو راست

بشرق و غرب رفیق هزار قافله رفت

عطیه تو که وافی بجوع آز نبود

[...]

درون پر طمع جامی مزن دم

که بر طبع فلان ممسک کرم نیست

چو آید در میان میزان انصاف

طمع در خست از امساک کم نیست

بی تاب شد از تب ورق نسرینت

بی آب ز تبخاله لب شیرینت

تو خفته بسان چشم و من چون ابرو

با قد خمیده بر سر بالینت

می برم هنگامه میدانش ز پی

گوی سر تا سایم از چوگان وی

کمان گرد نی از پی و استخوان

کلاغش پی طعمه زاغ کمان

چنان از پا فکند امروزم آن رفتار و قامت هم

که فردا برنخیزم بلکه فردای قیامت هم

استخوان را اگر نشان کردی

تیر را مغز استخوان کردی

غم بتان مخور ایدل که زار خواهی شد

اگر عزیز جهانی که خوار خواهی شد

اگر چو من هوس زلف یار خواهی کرد

ز عاشقان سیه روزگار خواهی شد

تو از طریقه یاری همیشه غافل و من

[...]

هر یکی را به شوهری دادم

آنکه کابین نداد و عنین بود

شیرین منشان شهوت انگیز کجا

با بوالهوسان نسبت عشاق مکن

کآیینه غبار گیرد از آه

این طرفه که آه صبحگاهی

در دیده خلق، مردم دیده شوی

با خلق چنان مکن که گر فعل تو را

وه که این شعله شبی بیخبرم می سوزد

جهانگردی، حلیمی، بردباری

زگلزار جهان قانع بخاری

بدور نرگس تو سر خوشی لاله چه باشد

معین است که مستی یک پیاله چه باشد

هر که در میکده یک لحظه نشیمن سازد

جای بحث است اگر مدرسه مسکن سازد

[...]