نظم بدیع و نثرت ای نازنین شمایل

هر کو شنید گفتا،لله در قایل

در این فکرم که با خود همدمی ز اهل وفا یابم

ولی چون خود پریشان روزگاری من کجا یابم

و گر نه این همه تشنیع هم بکار نبود

یا رب که مرا صحبت جان بی تو مباد

وز هستی من نام و نشان بی تو مباد

انجام زمانه یکزمان بی تو مباد

نمی بینم کسی غیر از علی بن ابی طالب

امام عرصه دنیا هژبر بیشه هیجا

چراغ یثرب و بطحا امام مشرق و مغرب

با حکام و دلایل حکم قرآن را تویی مثبت

بایجاب خلایق رسم ایمان را تویی موجب

[...]

که از روی شرف دادت پیمبر جای بر مکسب

بفرق یلان تیغ را هردمی

چو مد الف بر سر آدمی

جمالش مصحف اسرار بیچون

نخستین حرف بروی سوره ی نون

چه باشد وسمه بر آن ابروی شنگ

بر او از گونه قوس قزح رنگ

[...]

ترسم آنجا که حدیث رخ نیکو گذرد

گه بتقریب مبادا سخن او گذرد

ای خوش آندم که تو در دیده نشیمن کردی

گفتمت جان بجان کن، بدل من کردی

فکن ای بخت یکره استخوانم زیر دیوارش

[...]

تعلیق کرده بر صفحات مصورش

هر حرف او ز گنج معانیست گوهری

عاقبت کرد از غمت سرگشته دوران مرا

آنچنان گشتم ضعیف از محنت دوران که نیست

دیگر از درد جدایی طاقت افغان مرا

مشکل شبهای هجران گر بماند این چنین

دولت وصل تو کی روزی شود، آسان مرا

[...]

دیوانه صفت بسته زنجیر بلا شد

روی آن دلربای مهر گسل

فتنه با خالهاش گشت ای دل

می مغانه که مرد افکن است و توبه شکن

چنان بدور تو از شیخ و شاب برده شعور

که زاهدان سحرخیز بر نمی خیزند

وزآمدنش بگلستان داد نوید

گشتند درختان ز شکوفه همه چشم

در کوچه انتظار کردند سفید

هر چند که دل بوصل شادان کردیم

دیدیم که خاطرت پریشان کردیم

[...]

چه سود از حرف رندی مشرب رندانه می باید

ای خوش آن شبها که با افسانه میلی داشتی

درد دل میگفتم و افسانه می پنداشتی

عاقبت بملازمت حاکم گیلان دست بر سینه

کاز دهر، صفا گشته بکلی زایل

خالی ز غبار یکدگر یک ساعت

چون شیشه ساعت نتوان یافت دو دل

دلا هرگز منه از کوی دلبر یکقدم بیرون

می ندانم تو را چه نام کنم

آری آری . مذهب عاشق ز مذهب ها جداست

زلفش کشم و شب بسر دست درآید

با لب لعل و خط غالیه گون آمده ای

ذمش نتوان به مهمل دیباچه

شرحی است که احتیاج تامست بر او

هنوزم جوانست مشکین قلم

توانم هنوز از خفی و جلی

نوشتن که العبد سلطانعلی

حریم حرمت کوی تو جنت ابرار