گل بستان بنی فاطمه عبدالباقی

کآید از نکهت او بوی نبی مرسل

مسکن شده کوچه ملامت ما را

ره نیست بوادی سلامت ما را

درویشانیم ترک عالم کرده

اینست طریق تا قیامت ما را

تا پریشان نشود کار بسامان نرسد

شرط عشق است که تا این نشود آن نشود

روز اگر با همنشینان غم ز دل بیرون کنم

شب که غیر از غم ندارم هم نشینی، چون کنم

چون خیالت نرود هرگزم از پیش نظر

صد رهت بینم و گویم که خیالست مگر

به پیش شمع رخت آفتاب یعنی چه

به پیش خال و خطت مشکناب یعنی چه

خیال نرگس مستت ز دست برد مرا

و گر نه با دل پر درد خواب یعنی چه

عرق بروی تو هر کس که دید میگوید

[...]

تا دور ز محمل جمالت شده ام

نومید ز دولت وصالت شده ام

پیوسته بود خیال تو مونس جان

شرمنده ز الطاف خیالت شده ام

بناحق ار چه مرا میکشی ولیک به بین

که عاقبت چه کند با تو خون ناحق من

باستقبال قدت سرورا رفتار بایستی

بتعریف دهانت غنچه را گفتار بایستی

زخیل اهل وفائیم در زمانه تو

سگ توئیم ولی دور از آستانه تو

ما را هوای وصل تو از سر نمیشود

مشتاق خدمتیم و میسر نمیشود

آن شوخ که دی وعده ی صدگونه جفا کرد

المنه لله که امروز وفا کرد

شد سینه بصد چاک ز تیغ ستم او

بیرون نشد از سینه صد چاک، غم او

تا مرا در نظر مدعیان خوار کند

هر چه گویم بخلاف سخنم کار کند

با من سخن از فرقت دلدار مگوئید

[...]

من که باشم که تو را دشمن من باید بود

در پی بودن و نابودن من باید بود

هرگز دل هیچکس میازار صفی

تا بتوانی دلی بدست آر صفی

سر رشته همین است نگهدار صفی

زنهار صفی هزار زنهار صفی

خوش آنروزی که دشنام من بدنام میدادی

[...]

بجان رسید دل از محنت جهان ما را

اجل کجاست که منت نهد بجان ما را

رقیبان معتبر در کوی او، من خوار و زار آنجا

سگان را پیش او صد قدر و من بی اعتبار آنجا

نهادی بر دلم داغ نهان و سوختی جان را

[...]

نگفتم تیغ کین بردار و اول قتل هادی کن

بگفتا، در ره عاشق کشی هادی نمیخواهم

ز سینه هر نفسم آه جانگداز برآید

چو آتشی که نشیند دمی و باز برآید

بمسجد ار بخرامی بلطف آن قد و قامت

هزار عابد صد ساله از نماز بر آید

اگر در گوشه غم دور از آن سیمین بدن میرم

[...]

شهید عشق را جز من کسی ماتم نمیدارد

که خواهد ماتم من داشتن روزی که من میرم

خوش آنکه پهلوی هم، چون برگ های نرگس

جمعی نشسته باشند جامی در آن میانه

من بیدل، که از عشقت در آب و آتشم شبها

چو شمع افتاده از تاب تبم تبخاله بر لبها

نه صورت بر در و دیوار صورتخانه چین است

تو را دیدند خوبان و تهی کردند قالبها