باز بر طرف چمن، یا رب چه شد کآبر بهار

بر خلاف رسم و عادت گشته اینسان ژاله بار

گل به صد حسرت، گریبان صبوری کرد چاک

بلبل اندر شاخ گل، گردیده از غم بی قرار

جامهٔ نیلی به تن پوشیده سوسن، در چمن

[...]

در کرب و بلا خواندند، چون سید بطحارا

کوفی ز ره تلبیس، آن شافع فردا را

بستند به رویش آب، آن قوم شرر افروزا

کردند دریغ از وی، مهریهٔ زهرا را

کشتند لب تشنه، او را به لب دریا

[...]

باران مگر به کرب وبلا قحط آب بود

کاطفال راز سوز عطش، دل کباب بود

سلطان ملک عشق حسین آنکه جبریل

دربان خاص بارگه آن جناب بود

از صدر زین فتاد به گودال قتلگاه

[...]

«کربلا شد خزان گلستانش

که شکفت ارغوان ز دامانش»

فلک از دست تو مرا در دل

هست دردی که نیست درمانش

در دلم درد بی دوایی هست

[...]

به دشت کرب وبلا ازجفای شمر شریر

شهید گشت عزیز دل بشیر و نذیر

هزار ونهصد و پنجاه زخم بر تن داشت

ز تیر و نیزه و زوبین وخنجر وشمشیر

قتیل شد همه انصار او، ز پیر و جوان

[...]

چشمی که در عزای شه کربلا گریست

کم نوریش مباد که به اله به جا گریست

گریان در این عزا نه همین چشم ما وتوست

زین ماجرا فرشتهٔ عرش علا گریست

در این عزا که هست عزادارمصطفی

[...]

ای گوشوار عرش خداوند ذوالجلال

ای منبع مروت وای معدن کمال!

ای با غم و مصیبت دور زمانه جفت

ای درمقام صبر و رضا طاق وبی همال!

آدم به باغ خلد بود از غمت ملول

[...]