به یکتا جهانداور دادراست

نیایش روا و ستایش سزاست

که بینش ده هر دو بیننده اوست

جهان را جهان آفریننده اوست

چو ره زی شناسایی اش بسپرد

[...]

بیفزود فر چمن فرودین

چنان کز شه راستین فردین

چمن شد پراز زرد و سرخ و بنفش

سراپرده و سبز پرچم درفش

زمین را نکو بینی از کارگاه

[...]

سپیده چو زین چرخ پیروز گون

عیان گشت خور چون یکی طشت خون

ستاره چو خون ریخت از دیده چرخ

جهان از همه خون فلک داد برخ

زنو دست صباغ این کهنه دن

[...]

بریر خضیر آن یل سرفراز بیاورد

بیاورد بر داور دین نماز

چنین گفت بد از درود و سلام

که ای تاجور سبط خیرالانام

بفرمای تا سوی کوفی سپاه

[...]

بیاراست فرزند پاک بتول

سروبربه دستار و رخت رسول

نشست از بر اسب فرخ نیا

چو دادار بر کرسی کبریا

برافکند اسب نبی زی سپاه

[...]

چو لختی به ایشان چنین راز راند

عمر زاده ی سعد را پیش خواند

نپذرفت بدخواه فرمان شاه

بگفتند با او سران سپاه

برو تا ببینم بر چیست کار

[...]

همان حر که سالاری آزاه بود

به یکسوی ازآن لشگر استاده بود

چو دید از سپاه گران چیره گی

به رزم خداوند خود خیره گی

بجنبید مردانه رگ بر تنش

[...]

چو گفت این درفش دلیری فراخت

بزد اسب و زی لشگر شاه تاخت

پیاده شد و ریخت ازدیده آب

به گوهر بیامود شه را رکاب

بدو گفت کای عرش فرشت رهت

[...]

ز دانشوری دیده ام درکتاب

که با حر نام آور کامیاب

سوی شاه آمد سه تن نامجوی

غلام و برادرش و فرزند اوی

گرانمایه پورش علی نام داشت

[...]

پس از نزد آن داده جان بازگشت

روان سوی شاه سرافراز گشت

به پای تکاور نهادش جبین

بگفت: ای خداوند دنیا و دین

تودانی پسر کشته راتاب نیست

[...]

چو آزاد مرد جوان این شنفت

بزد دست بر دامن شاه و گفت

که من ای جهاندار دین پناه

ببستم چو بر رهبر خویش راه

بدیدم یکی کودک خوب چهر

[...]

چو دید این چنین مصعب نامدار

که شد کشته فرخ برادرش زار

زشه خواست دستور و شد بر به زین

خروشان در آمد به میدان کین

به خون برادر براهیخت تیغ

[...]

زمیدان چو برگشت دارای دین

عمر آن ستمکار پر خشم وکین

به لشکر درش مرد بودی سترگ

که بگرفتی او بره از چنگ گرگ

تن او بار و بی باک و خودکام بود

[...]

عمر چون چنین دید بیچاره ماند

سپس حجر احجار را پیش خواند

بدو گفت کای نامدار دلیر

که آری ز زین پر دلان به زیر

اگر باره زی پهنه در تاختی

[...]

زکار جوان چون بپرداخت شاه

خروش آمد از پهنه ی رزمگاه

بدید آن جهانداور سوگوار

به میدان دو تن شوم تازی سوار

که هر دو خروشان ز یاران شاه

[...]

بگویم کنون داستان بریر

که بد پور فرخ نژاد خضیر

علی را همی جنگ ها در رکاب

ابا دشمنان کرده آن کامیاب

براو گرچه بگذشته بسیار سال

[...]

چو کار بریر اندر آمد به بن

ز رزم وهب باز رانم سخن

کدامین وهب پر دلی نامدار

ز تازی بزرگان آن روزگار

مسیحی دمی احمدی مذهبی

[...]

چو چشم زن افتاد بر روی شوی

همان پیکر و کاکل مشکبوی

چو یک باغ نسرین گرفتش به بر

زدش بوسه برگونه وچشم تر

بدو گفت کای رویت آرام دل

[...]

شد ازبهر رزم آن پسندیده کیش

زره پوش چون از گهر تیغ خویش

تن خود سراپا درآهن نهفت

برآمد به رخش جهانپوی و گفت

که ای رهسپر چرمه ی تیز هوش

[...]

عمر چو بدیدش فتاده به خاک

ز تیغ وز خنجر تنش چاک چاک

بگفتا که از نازنین پیکرش

بریدند آن پهلوانی سرش

فکندند درلشکر شهریار

[...]