شبی که غیر در آن آستان نمی‌ماند

مرا شکایتی از پاسبان نمی‌ماند

ز پنج‌روزه تماشای گل، دریغ مدار

که باغ گل، به تو ای باغبان نمی‌ماند

به دامت آیم و، دانم که مرغ هیچ چمن

[...]

شب هجران، نمی‌دانم ز پی دارد سحر یا نه؟!

وگر دارد سحر، آه سحر دارد اثر یا نه؟!

به روز بد مرا ز آغاز کار افگند عشق، اما

نمی‌دانم که خواهد داشت روزی زین بتر یا نه؟!

اگر بی‌تابی خود در فراق آن سفر کرده

[...]

مرا بجرم وفای من از جفا کشتی

جفا نگر، که چو دیدی ز من وفا کشتی!

بآن گناه، که بیگانه را کسی بکشد

تو بیوفا، همه یاران آشنا کشتی

نشد ز قید تو مرغی رها، مگر مرغی

[...]

خوش آمد این کهن رسمم از آنان

که خود را از بزرگان میشمارند

که چون بیرون روند از ملک ناچار

بجای خود، بزرگی باز دارند

که هر جا نخل بخل و ظلم بینند

[...]

ای خنک دی که از بهار افزون

هست هنگام عیش وعیش شگرف

کشد از سیم ناب چون دیوار

بر در خانه ی که و مه برف

ننگری خود، ز خواجگان تا ناز؛

[...]

ایا خان زمان، کز بیم خشمت؛

کند بهرام خون آشام لاوه

پی اندود ایوان تو کیوان

کشد از ماه نو بر دوش ناوه

چو خواند خطبه ی جاه تو برجیس

[...]

ای سر خیل صواحب من

ای صاحب وای مصاحب من

هم قبله و هم قبیله ی من

هم گوهر و هم طویله ی من

ای دوسترین برادر من

[...]