ز اصل پاک و نژاد بلند و طبع نکو

بدی نزاید چونانکه نیکی از بدخو

هزار مرتبه گر قند را بجوشانی

لطیف گردد و افزون شود حلاوت او

ولی درخت مغیلان ترنجبین ندهد

[...]

به نوروز از نسیم عنبرین بو

شده مشکین بر او دامان مشکو

دمیده بر لب جو سبزه و گل

کمر بسته به بستان سرو و ناژو

چراغان کرده اندر باغ لاله

[...]

ولی نعمتا ای که مهر کفت

رباید ز ماه درخشنده ضو

کمالت چو کوه متین دیر پای

خیالت چو ماه معین تندرو

ثریا بود خوشه آسمان

[...]

خر سبوی سر دره گوش خم پهلو

کماسه پشت و کدو گردن و تکاو گلو

چو آید آید با وی سبو و دره و خم

چو شد کماسه شود باوی و تکاو کدو

چار سوی کرانه گیتی

گر بخواهی ز شعر من بشنو

مشرق و مغرب و جنوب و شمال

خاور و «باختر» «نسار» و بتو

ببال ای تخت افریدون نیار ای تاج کیخسرو

که این ملک کهن را داد یزدان شهریاری تو

آنان که نهفتند ز دیدار خوشت رو

رفتند ز کوی تو بدین سوی و بدان سو

شاگرد مسیحند ولی از دم جادو

غلتیده به خاک اندر و افتاده ز نیرو

یکدم ای خواجه بیا درد دلم را بشنو

که درین دیر کهن نیست چنین قصه نو

مزرع عمر مرا آمده هنگام درو

خانه تاراج حوادث شده جانم بگرو

گیتی شده از شکوفه چون مینو

از لاله لعل و از گل خوشبو

این سال چهارم است کامد باز

گل در صف باغ و آب اندر جو

امسال شکوفه را بیارآید

باد سحر از نسیم عنبر بو

امسال زند شکوفه از خوبی

بر زهره و ماه و مشتری پهلو

امسال شکوفه در چمن افکند

آوازه لا الله الا هو

در پیش شکوفه خم شود اینک

هم قامت سرو هم قد ناژو

در پیش شکوفه غنچه خندان

در پیش شکوفه لاله خود رو

شمعیست فروخته بر خورشید

برجی است فراخته با بارو

آن کیست که همسری کند با وی

یا لاف برابری زند با او

با قدس مسیح چون کند شیطان

با چوب کلیم چون زید جادو

گر شیر شود حسود نتواند

زین نامه دقیقه گرفت آهو

زیب از قلم مزینی دارد

این نامه نغز و دلکش دلجو