ما مظهر ذات کبریاییم

ما جام جم جهان نماییم

ای تشنه! بیا که در حقیقت

ما آب حیات جان فزاییم

ای در غلط از ره دوبینی

[...]

ای حسن تو دردانه چو ک . . . بنند اعلا

چون نقطه فردی

و آن نقطه ذات است ز «با» گشته هویدا

در دیده مردی

شری است ترا در همه گنجینه دل ها

[...]

ای مطلع خوبی رخ چون ماه تمامت

برخاسته غوغای قیامت ز قیامت

در دور رخت تا نبود هیچ ندامت

ماییم و غم عشق و سر کوی ملامت

گم کرده ز بی خویشتنی راه سلامت

[...]

ای شاه تخت «من عرف »

شد نقد طاعاتم تلف

در بقاء بحر لطف

دستم تو گیری از شرف

تا دامنت آرم به کف

[...]

هرکس که دید خال و خط و موی و روی تو

آشفته شد چو موی تو بر گرد روی تو

در جست و جوی وصل تو و گفت و گوی تو

سرگشته ام به هر طرف از آرزوی تو

ناقابل است آن که بنامد به کوی تو

[...]

دانی بیان آنکه اذا الشمس کورت

معنی چه گفته‌اند بزرگان پارسا

یعنی وجود «فضل » سر از خاک برگرفت

خورشید و ماه را نبود آن زمان ضیا

جرمی که کرده ام اگر آری به روی من

مانند ابر آب شوم در دم از حیا

گر من گنه کنم کرمت بی نهایت است

شب را امید هست که روز آید از قفا

توبه کند کسی که به وقت گل از شراب

کی توبه اش قبول کند غافرالذنوب

قطع تعلق از همه لذات کرده‌ایم

الا ز جام باده گلگون و روی خوب

آدم به سهو کرد خطایی و سجده کرد

زو درگذشت حق که خداوند عالم است

بر آدمی ز غفلت اگر واردی رود

تو نیز درگذر که ز فرزند آدم است

شرق و غرب از فتنه یأجوج چون شد پرفساد

تی و میم و واو و ری قد کان جبارا عنید

مظهر لطف الهی، هادی انس و ملک

آن که مثلش کس ندید و هم نخواهد نیز دید

چون به ظلم از ملک شروانش طلب کردند و رفت

[...]

ذات آمد اب اسما، اسم آمد ام فعل

شیر از پستان اسما می‌خورد طفل بشیر

این سخن را درنیابد آن که در پیش خسان

خوانده باشد از جمالت شرح نسیان کبیر

سر زلفش دو عالم را به یک جو برنمی‌آرد

بیا ای خواجه! گر هستت سر سودای بازارش

بیا و خرمن تقوی به باد عاشقی بر ده

که دارد آتش موسی شراب ناب اسرارش

نسیمی عهد دلداری نبسته است آنچنان با تو

[...]

گرچه شیطان الرجیم از راه انصافم ببرد

همچنان امید می دارم به رحمان الرحیم

گر گناهی کرده ام: اغفرلنا، هستی غفور

ور خطایی کرده ام: استغفرالله العظیم

خدا را، مصطفی را، مرتضی را

حسن شاه و حسین کربلا را

به زین العابدین آن سرور دین

محمد باقر آن ماه دجی را

به علم جعفر صادق چو کاظم

[...]

هرکه باید فیض از «من عنده علم الکتاب »

می رسد «السابقون السابقون » او را خطاب

عاقبت عالم فرو خواهد گرفت این نور پاک

ای خوشا آن کس که در ادراک او دارد شتاب

بر بساط عشق این شطرنج ذات

سی و دو آمد به بازی کاینات

خانه ها را نیک بین و نیک دان

تا نباشی بر بساطش شاهمات

ای «سقاهم ربهم » نام لبت

آب حیوان جرعه جام لبت

روح قدسی دردی آشام لبت

خون عاشق ریختن کام لبت

گر مرا پیش سگانش نیست عزت، دور نیست

حرمت هرکس عزیز من بقدر عزت است

گر پریشان شد دل از زلفش نسیمی! دور نیست

زان که در هریک پریشانیش صد جمعیت است

از نسیمت نفخه عیسی دمی است

وز دمش هردم مسیح مریمی است

بر درت هر ذره‌ای جام جمی است

مست عشقت هر نفس در عالمی است

پرده از رخسار خود بردار باز

این حکایت را فرو مگذار باز

یوسف مصری شعار آمد پدید

ای عزیزان! بر سر بازار باز