دلبند سمنبرست گلرفتارا

شیرین سخنا ماه شکر گفتارا!

هر چند که هیچ یاد ناری ما را

روز تو خجسته باد یارب یارا!

تا سایه فگند سرو آزاد بر آب

تا عکس گل شکفته افتاد بر آب

آب از هوس بهار دیوانه بماند

زنجیر نهاد ازین سبب باد بر آب

آن دل که همیشه در طرب داشت شتاب

وان دیده که بد رخ تو وی را محراب

در هجر تو ای نوش لب تلخ جواب

پروانه آتشست و پیمانه آب

اکنون که شد از دست من . . .

وصل تو که جان من بدو یافت طرب

جان من و تیمار فراقت همه روز

دست من و دامان خیالت همه شب

مه مژده دهد به عمر جاوید امشب

بربط بنهد ز دست ناهید امشب

العیش که بی زحمت مریخ و زحل

مهمان عطاردست خورشید امشب

در بزم تو گل با می سوری در ساخت

با باده و گل نرد طرب باید باخت

می بود گل از آه حسود تو فسرد

گل بود می از آتش تیغ تو گداخت

مرا اندیشه ات خون در جگر سوخت

تمنای وصالت مغز سر سوخت

خیالت آتشی در جام افروخت

که هست و نیستم در یکدگر سوخت

گل صبحدم از باد برآشفت و بریخت

با باد صبا حکایتی گفت و بریخت

بد عهدی عمر بین که گل در ده روز

سر بر زد و غنچه کرد و بشکفت و بریخت

دوش از چشمم سرشگ خون افزون ریخت

وین طرفه که درجام می گلگون ریخت

می خواست که خون به خون شوید چشمم

بنگر که بهانه کرد و خون در خون ریخت

ساقی ز صراحی می گلگون می ریخت

مطرب گه زخمه در مکنون می ریخت

فصاد و طبیب گشته بودند بهم

این نبض همی گرفت و آن خون می ریخت

کار دو جهان از دو محمد شد راست

وز سایه هر دو ملت و ملک بجاست

از دعوت او ضلالت و کفر بکاست

وز هیبت این، ظلم ز عالم برخاست

ای دل بنشین که یار بر خواهد خاست

در کار تو دوست وار بر خواهد خاست

از راه غباری که میان من و اوست

خوش باش که چون غبار بر خواهد خاست

بر من ز فراقت ار چه بیدادیهاست

دل را به شب از خیالت آزادیهاست

شاگردی تو مایه استادیهاست

شادم به غمت که در غمت شادیهاست

تن در غم تو همچو زه از کاستی است

واندر تو چو دامن همه ناراستی است

بر بسته شد از تو چو گریبان غم آنک

در عشق تو سر گشاده چون آستی است

شاها! تویی آنکه آسمان پایه تست

دین داری و شرع پروری مایه تست

ای سایه حق تو به عالم کس نیست

آسایش هر که هست در سایه تست

زین بیش مکن ریش که شد کارت سست

وین سستی کار تو ز فعل بد تست

گفتی غم من خور که تویی عاشق من

من عاشق تو نیم شرطم بفرست

دوش از چشمم سرشگ گلگون ره جست

در جام شراب ریخت صد قطره نخست

زان ریختن سرشگ خون اندر جام

معلومم شد که خون به خون خواهد شست

هر کو دل و جان به خدمتت پروردست

با نعمت و ناز جفت وز غم فردست

نرگس زر و سیم از آن به دست آوردست

کو نیز شبی خدمت بزمت کردست

تا دل به کف تو رایگان افتادست

صد گونه مرا به جان زیان افتادست

جز با اجلم صلح نخواهد دادن

زینسان که غم تو در میان افتادست

زان پیش که دل داد جوانی دادست

اندر سر من موی سپید افتادست

چون روز به من نشان پیری بنمود

این صبح که از شب جوانی زادست