تو که در علم خود زبون باشی

عارف کردگار چون باشی؟

حجاب چهره جان می شود غبار تنم

خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم

گرنه موش دزد در انبان ماست

گندم اعمال چل‌ساله کجاست؟

اول ای جان دفع شر موش کن

بعد از آن در جمع گندم جوش کن

ترا یزدان همی‌گوید، که در دنیا مخور باده

ترا ترسا همی‌گوید، که در صفرا مخور حلوا

ز بهر دین نه بگذاری، حرام از گفتن یزدان

ز بهر تن تو بگذاری، حلال از گفته ترسا

ای نقد اصل و فرع ندانم چه گوهری

کز آسمان تو برتر و از خاک کمتری

خاربُن در قوت و برخاستن

خارکن در سستی و در کاستن

نار خندان باغ را خندان کند

صحبت نیکانت از نیکان کند

اندر این ره می خروش و می خراش

تا دم رفتن دمی غافل مباش

مجملش گفتم نکردم زان بیان

ورنه هم لب‌ها بسوزد هم زبان

طبیبی که باشد ورا زرد روی

از او داروی سرخ روئی مجوی

چو علمت هست خدمت کن که زشت آید بر دانا

گرفته چینیان احرام و مکی خفته در بطحا

ای بسا ابلیس آدم‌روی هست

پس به هر دستی نباید داد دست

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

او را به چشم پاک توان دید چون هلال

هر دیده جای جلوه آن ماه پاره نیست

نگویم در آن کس بجز یار نی

ولی غیر او کس پدیدار نی

در آن پرتو افکن یکی نور بود

که از غیر او دیده ها کور بود

تا نگشتند اختران از ما نهان

دان که پنهان است خورشید جهان

آنکه او از آسمان باران دهد

هم تواند او ز رحمت نان دهد

هر طرف غول نواخوان جرس جنبانی است

در ره عشق به هر زمزمه از راه مرو

صد هزاران دام و دانه است ای خدا

ما چو مرغان حریص و بینوا

برگ درختان سبز در نظر هوشیار

هر ورقش دفتری است معرفت کردگار