با نظر بر لطف و احسانش کجا بد می‌کنم

حق به دست ماست گر عصیان بی‌حد می‌کنم

جز مهر ما ستارهٔ گرمی ندیده ایم

بی داغ در جهان دل نرمی ندیده ایم

کشت ما را انتظارت تیز ترا از نگاه

در نظرهای رقیبان گو شود عالم سیاه

به جان رسیده و از دل برون چو تیر شدی

مرا ز غم چو کمان کرده گوشه گیر شدی

میزان عدالت بودی دی زلف سمن سایی

دیدیم قیامت را دیروز ز بالایی

چون خسته شود خاطر بوسم لب معشوقی

چون درد سرم آید سایم به کف پایی

سنگ ره وصلش را چون سرمه بسی سودم

[...]

ز خویش برده مرا چشم باده پیمایی

نگاه بر طرفی رفته و دلم جایی

چسان به کار دگر رو کنم که کس نشنید

به دست دور زمان غیر جام و مینایی

همین نه جور و جفا کار دلبری است و بس

[...]

در حریم دل من شمع شب افروز تویی

چمن و باغ بهار من و نوروز تویی

چاک زد سینه ام ابرو چو به مژگان گفتم

ای سیه تاب مگر ناوک دلدوز تویی

کیست دایم که به آن گوش سخن می گوید

[...]

واقف از زاده و نزاده تویی

«عالم الغیب و الشهاده» تویی

عاشقان را تو می کنی سرمست

طرب افزای جام باده تویی

شهسواران به قوت تو سوار

[...]

دل برده است چشم قتال جنگجویی

خورشیدوضع و مهرو چون باده تندخویی

منع مدام زاهد دارد دوام تلخی

یا حرف تلخ بهتر یا می در این چه گویی؟

رمزی است نشئهٔ می، پندم به گوش خود گیر

[...]