تو را ای خردمند روشن‌روان

زبان کرد یزدان از این‌سان روان

خرد داد و جان داد و پاکیزه‌هوش

دل روشن و چشم بینای و گوش

که او را به پاکی ستایش کنی

[...]

یکی نامور خواهم از انجمن

که او را دهم جوشن و اسب من

زبان پارسی دارد و پهلوی

ندارد سر تندی و بدخوی

شود پیش او از میان سپاه

[...]

شکیبا همی بود تا چند گاه

چو ایمن شد از بابِ خود دخت شاه

به کنیاش بر مهربان گشت سخت

که با کوش بودش همیشه نشست

جوانی دلارای چون نوبهار

[...]

چو از قلب، قارن بدید آن شکست

یکی اسب آسوده را برنشست

به قلب سپه برزد و حمله برد

سواری به هر زخم بشکست خرد

پذیره شدش کوش با لشکری

[...]

یکی روز قارن دژمناک بود

ز باد و ز باران جهان پاک بود

به دروازه شهر شد با سپاه

بفرمود تا بانگ زد مرد شاه

بگفتند مر کوش را این سخن

[...]

چو از مغز می رفت و آمد به هوش

سوی شاه شد نامبردار کوش

ببوسید تخت و به کش کرد دست

بدو گفت کای شاه یزدان پرست

نماید مرا روز رفتن به راه

[...]

چنین گفت دهقان موَبدنژاد

چو بر ما دَرِ داستان برگشاد

که تاج از کیومرث فرخنده پی

یکایک بیامد به کاوسِ کی

چو کاوس کِی کرد فرمان دیو

[...]