ز بس لابه کاو کرد، دادش بدوی

زنش سوی پروردن آورد روی

گهی کوش و گه پیل دندانش خواند

که هر دو همی جز به پیشش نماند

به فرهنگ دادش چو شد هفت سال

[...]

جهاندیده گوید که در مرز چین

بود سیصد و شصت شهر گزین

همه شهرها یکسر آباد بود

اگرچه ز چین رنج و بیداد بود

به هر شهر شاهی ز درگاه کوش

[...]

بترسید طیهور و نومید شد

شب و روز لرزنده چون بید شد

سگالش همی کرد با مهتران

که او را دهد گنج و هم دختران

چو نومید شد مردم از روزگار

[...]

ز ناگه بیامد سرِ ماهِ نو

فرستاده ی مادرِ شاهِ نو

فرارنگ کاو دخت طیهور بود

که از تخت یک چند رنجور بود

نبشته چنین بود دست دبیر

[...]

همان شب یکی نامه فرمود، گفت

که با شاه فرّ مهی باد جفت

چو در مرز تبّت کشیدم سپاه

کمین کردم و کنده کردم به راه

سراسر همه دشت بدخواه بود

[...]

زمانی فروماند از اندیشه شاه

وزآن پس بدو گفت کای نیکخواه

ندانم کسی را بدین رنگ و خوی

مگر دیوزاد، آن بدِ زشتروی

کزآن دیو چهران بسی بتّر است

[...]

از آن پس چو نیروی خود دید کوش

ز گنج و ز مردان پولادپوش

همان کان زر کآن خدای آفرید

که اندر جهان هیچ شاهی ندید

وز آن کوهِ سر برکشیده به ماه

[...]

منا دیگران را بفرمود شاه

که برگشت تازان به پیش سپاه

که هر کس کز این مایه ور لشکرید

زمین خلایق به پی مسپرید

نباید که آن خاک بیند سوار

[...]

بماندند بیچاره چون بیهشان

میان دو کوه آن همه سرکشان

چنان رنج دیدند شاه و سپاه

که مانند کوران ندیدند راه

به ایران زمین اندر افتاد شور

[...]

بدین باهله شاه تیبال بود

خداوند شمشیر و کوپال بود

چو بانوگشسب اندر آمد به راه

فرستاد کس سوی تیبال شاه

که ما دختران جهان پهلوان

[...]