نخستین که آتش زجنبش دمید

زگرمیش پس خشکی آمد پدید

که یزدان ز ناچیز چیز آفرید

بدان تا توانایی آمد پدید

به هندوستان ببری آمد پدید

ندیده زمانه نه دوران شنید

چو کشواد قارن بدین گونه دید

هم آنکه گران گرز را بر کشید

میان سلیح خانه چون بنگرید

سلیح نیاکان بسیار دید

بلا هست همانا که بر ما رسید

ندانم که از وی چه خواهیم دید

چو زال این سخنهای نشنیده دید

به لرزه در آمد به مانند بید

زبان بر گشاد آنکه دیو پلید

ثنا خواند بر پهلوان چون سزید

چو پتیاره آن ضرب البرز دید

چنار قوی را به گل بر کشید

دم آورد آن خانه را خود کشید

درون تا شدش حلق برهم درید

به ناگه یکی گوری آمد پدید

چو سیل روان پیش ایشان رسید

چو آن گور نزدیک بانو رسید

تنش بود لرزان دمی آرمید

چو بانو بدان جای خرم رسید

گل روش از خرمی بشکفید

گرفتم که هستی چو دیو سفید

زنم بر زمینت چو یک شاخ بید

چو از کینه نزدیک بانو رسید

بزد دست گرز گران بر کشید

در آن دم فرامز یل در رسید

درخشان یکی تیغ کین بر کشید

به برگستوان اندرون ناپدید

ز تندی تو گفتی بخواهد پرید

تهمتن چو کوه روان را بدید

بدانست کان پهلوان در رسید

سواری پس از نعره آمد پدید

که ترکش سراندر ثریا کشید

فرامرز چون روی رستم بدید

سرشکش ز مژگان به رخ برچکید