حیران تو از هر خم مو دیدهٔ خط را

دل دید و پسندیدهٔ خط را

چندین چه زنی آب طراوت به رخ از می

بیدار مکن سیزهٔ خوابیدهٔ خط را

هرچند به رنگینی لعل تو فزاید

[...]

چشم آینه پرآب است از مثال من هنوز

سنگ راهم گریه می آید به حال من هنوز

بی تو از حد بگذرد در ضعف حال من هنوز

موی چشم آیینه را باشد مثال من هنوز

وادی رفتن ز خود طی کرده ام یکشب چو شمع

[...]

در بزم می چو آمده ای بی حجاب باش

شوخ و حریف حرف مصاحب شراب باش

خواهی که جا دهنده معراج عزتت

با خلق گرم روی تر از آفتاب باش

هرگز مگوی جز صفت همنشین خویش

[...]

چو بیند آن عذار لاله گون شمع

بریزد جای اشک از دیده خون شمع

به رویت هر که چشمی کرده روشن

رود از خود ز راه دیده چون شمع

روم با اشک و آه از خود که باشد

[...]

گر نیست آفتاب برین در کمین برف

ریزد عرق ز واهمه چون از جبین برف

فرش است نور صبح بروی بساط خاک

یا این مکان بفیض رسید از مکین برف

فردا ز تیغ مهر مسخر شود زمین

[...]

از فیض عشق دید بسی فتح باب دل

دریای رحمت است چو گردید آب دل

پیکان دل شکار کمان ابروی مرا

زنجیر ساز آمده از پیچ و تاب دل

چشمم ز جوش اشک شود بحر موج خیز

[...]

گشاید بر رخت درهای فیض از یمن هشیاری

کلید قفل چشم بسته نبود غیر بیداری

دماغ ناتمام نیم جان می سازد ای ساقی

حباب آسا مرا برپای دارد فیض سرشاری

اگر یکبار گلهای تماشا چیند از رویت

[...]