درویش چو صابری است کامش بادا

مَه چاکر، خورشید غلامش بادا

هر درویشی که قوت یومش باشد

گر کدیه کند خرقه حرامش بادا

هجرانت بدان صفت [که] بگداخت مرا

جان نستد و رحم کرد، بنواخت مرا

چون دید رخ زرد و دل پر غم من

کآمد اجل و بدید و نشناخت مرا

آن کس که بنا نهاد این ایوان را

و این طاق روان گنبد گردان را

انگشت شکر در دهن کس ننهاد

تا باز نکرد زهر قاتل آن را

عشق آمد و گرد فتنه بر جانم بیخت

دل خون شد و عقل رفت و صبرم بگریخت

زاین واقعه هیچ دوست دستم نگرفت

جز دیده که هر چه داشت در پایم ریخت

آن را که زبان و سینه یکتاست کجاست

بر شرع وفا و سیرت راست کجاست

آن چشم که عیب دیگران بیند هست

چشمی که به عیب خویش بیناست کجاست

چون تیر اجل رسد سپرها هیچ است

این محتشمی و زور و زرها هیچ است

تا بتوانی دست ز نیکی بمدار

نیکی نیک است آن دگرها هیچ است

ذاتم ز ورای حرف و بیرون ز حد است

وز چشمهٔ لطف آب حیاتم مدد است

علّت ز احد به اوحد آمد حرفی

علت بگذار کاینک اوحد احد است

ای آمدهٔ به وعده بازآمده راست

بر دیده نشین که جات بر دیدهٔ ماست

شکر تو به سالها کجا دانم گفت

عذر تو به عمرها کجا دانم خواست

عشقت صنما مجاور دیدهٔ ماست

جز عشق تو هرچه هست بیگانهٔ ماست

هرگونه که هست با غمت می‌سازم

زیرا که غمت حریف دیرینهٔ ماست

زین گونه که حال ناپسندیدهٔ ماست

حسن رخ او نه درخور دیدهٔ ماست

اومیدی اگر در دل شوریدهٔ ماست

سوداست که در دماغ پوسیدهٔ ماست

ابواب ملاقات اگر مسدود است

اسباب وصال معنوی موجود است

سوگند به خالقی که او معبود است

کز هر دو جهان وصل توَم مقصود است

از حال مرید شیخ اگر بی خبر است

بس شیخ و مرید را در این ره خطر است

شیخی که نه واقف است از حال مرید

در عالم معنیش کجا رهگذر است

دوش از سر پای یار با من بنشست

باز از سر دست عهدم امروز شکست

نه شاد شدم دوش و نه غمگین امروز

کان از سر پای بود این از سر دست

عشقِ تو به عالمِ دل آمد سرمست

صد جامِ شرابِ بی‌نیازی در دست

جرعهٔ تو کلاه کفر و ایمان بربود

لعل تو قبولِ زهد و تقویٰ بشکست

شوریده دلانیم نه هشیار و نه مست

سرگشته و پای بسته و باد به دست

یا رب تو بده آنچ همی باید و نیست

یا رب تو ببر آنچ نمی باید و هست

دل را خطری نیست سخن در جان است

جان افشانم که وقت جان افشان است

مرد ارچه به کار خویش سرگردان است

هم چارهٔ کار ازو بود گردانست

[چندین مخور افسوس] که نتوان دانست

می باش به ناموس که نتوان دانست

خالی شو و از سر تکلّف برخیز

پای همه می بوس که نتوان دانست

امروز که یار من مرا مهمان است

بخشیدن جان و دل مرا فرمان است

نامرد بود که او نسازد با کس

آن کس که بساخت با همه مرد آن است

دانم که بتم چو لؤلؤی مکنون است

رنگ دو رخش به رنگ آذرگون است

قدّ و خد و خال و زلف و اندام و تنش

سرو و گل و مشک و قیر و عاج و خون است

سرمایهٔ ما از همه عالم دلکی است

آن نیز اسیر دلبر پرنمکی است

یک دل چه بود که بوسه ای از دو لبش

صد جان ارزد بدان خدایی که یکی است