هیهات و ان تکون فی العشق ملول

و العاشق فی العشق صبور و حمول

اذ امکنک العیش بعیش موصول

لاتغفل فالزّمان لازال تحول

از هجر تو زان رنج ستم نیست مرا

کز دولت عشق هیچ کم نیست مرا

با وصل تو هم سخت نمی گیرم از آنک

از عشق تو پروای تو هم نیست مرا

عشق تو زعالم اختیار است مرا

وز بادهٔ دیگران خمار است مرا

تا جان دارم بندگی ات خواهم کرد

با ردّ و قبول تو چه کار است مرا

نام تو برم کار مرا ساز آید

یاد تو کنم عمر شده باز آید

هرگه که حدیث عشق گویم با خود

با من در و دیوار به آواز آید

در عشق تو گرچه هست دلداری‌ها

من مست نیم تا بکنم زاری‌ها

یا رب تو مرا مست شرابی گردان

کز بهر وجود اوست هشیاری‌ها

تا با خودم از عشق خبر نیست مرا

جز بر در دل هیچ گذر نیست مرا

چون من به میان نیم تویی حاصل من

جز من به تو مانعی دگر نیست مرا

تا بر سر کوی عشق شد منزل ما

فریاد برآمد از نهاد دل ما

در جستن خاک عشق از بس که شدیم

خون شد دل ما و حل نشد مشکل ما

داری سر آنک عشق بازی با ما

ببُری زهمه خلق و بسازی با ما

کار دو جهان در سر کار تو کنیم

گر شرط کنی که کژ نبازی با ما

از عشق توم جان و دل و دیده خراب

وز آتش هجر تو شدم همچو کباب

با دشمن و با دوست نه صلح است و نه جنگ

گاهم زند این طعنه و گاه آن به ضراب

گر بر سر آنی که روی راه صواب

این راه دروغ نیست خود را دریاب

تا درخور و خوابی تو دم از عشق مزن

در عشق نه خور گنجد البته نه خواب

ای خوش پسران که عقل مدهوش شماست

دل چاکر آن عارض گل پوش شماست

زر را چه محل که سر فدا باید کرد

آن را که سر سیم بناگوش شماست

ای دل چو غم عشق برای من و تُست

سر بر خط او نه که سزای من و تُست

تو چاشنی درد نداری ورنه

یک دم غم یار خون بهای من و تُست

عشق تو همه دینی و دنیاوی ماست

در عشق تو گر هیچ نداریم رواست

در عشق تو هر گدای سلطان باشد

سلطان که ندارد غم عشق تو گداست

هر چند که عشق سخت نیکوکار است

این است خلل که طبع بدکردار است

گر شهوت را تو عشق خوانی غلطی

از شهوت تا به عشق ره بسیار است

عشق تو مقیم دل شوریدهٔ ماست

شکل خوش تو مجاور دیدهٔ ماست

سودات به هر بهای ارزندهٔ ماست

هرچ از تو به ما رسد پسندیدهٔ ماست

پا بر سر نه که عشقبازی این است

چاره بگذار چاره سازی این است

شهوت بازی کار خر و گاو بود

خود را در باز عشقبازی این است

هر دل که در او نور محبّت بسرشت

خواه اهل سجاده گیر و خواه اهل کنشت

در دفتر عشق هر که را نام نبشت

آزاد زدوزخ است و فارغ زبهشت

در عشق تو دل را نظری افتاده است

وز هجر تو جان را شرری افتاده است

عشق تو که تاج سر سلطانان است

در دست چو مادر پدری افتاده است

سودای تو آشنای دیرینهٔ ماست

دیر است که عوعو تو در سینهٔ ماست

چندانک همی بنگرم از سال به سال

عشق تو همان اَحمَد پارینهٔ ماست

در عشق تو هستی جهان حاصل ماست

اشکال جهان زقصّهٔ مشکل ماست

هردم که یقین............................

بی شک که د.......................است