ای دوش فلک را علمت گشته ردا

در گوش فلک ز جود و عدل تو ندا

بادات فدا هر که به گیتی چو منست

تا خلق جهانت همه باشند فدا

تا یک نفس از حیات باقیست مرا

در سر هوس شراب و ساقیست مرا

کاری که من اختیار کردم این بود

باقی همه کار اتفاقیست مرا

از روز نخست کاین دلم رای تو جست

دیده‌ست جفای سخت و پیمانی سست

بودم ز تو دلشکسته از روز نخست

ناید ز دل شکسته پیمان درست

شاهی که جهان را به وجودش ناز است

بر خیل قضا خنجر او طناز است

با رایت او فتح و ظفر دمساز است

عزالدین ابوالعصب خباز است

شاهی که ملوک را ز عدلش بیم است

هفت اندامش صلاح هفت اقلیم است

از ده یک ملک او فلک دو نیم است

سلطان مظفر ملک ابراهیم است

تا جان مرا باده مهرت سوده است

جان و دلم از رنج غمان آسوده است

گر باده به گوهر اصل شادی بوده است

پس چون که ز باده تو رنج افزوده است

چون یار به بوسه دادنم بار گرفت

زلفش بگرفتم از من آزار گرفت

چون یاری من یار همی خوار گرفت

زان خواست به دست من هی سار گرفت

با انده جفت گشتم از شادی فرد

ایام وفا چیست ولی چتوان کرد

اندیشه چو دانش است می باید داشت

اندوه چو روزی است می باید خورد

هر تیر که در جعبه افلاک بود

آماج گهش این دل غمناک بود

تا چرخ چنین ظالم و بی باک بود

آسوده کسی بود که در خاک بود

ای کرده گران غمت سبکباری من

خندان دو لبت ز گریه و زاری من

دیوانه شدم دریغ هشیاری من

ای خفته میازمای بیداری من

چون زور ملک چرخ درآورد به زه

از چرخ ملک بانگ برآورد که زه

خم داد ز شست تیز و برداشت گره

بگشاد گشاد او مسام دو زره

از شیرینی چون به سخن بنشینی

وز دو لب خود شکر به دامن چینی

در بوسه مرا لب تو گوید بینی

هرگز شکر لعل بدین شیرینی