طلایه به پیش سپه برد نیو

ز پیلان جهان پر ز جوش و غریو

چو از پیش برخاست بانگ غریو

بجنبید از جا سپهدار نیو

کنازنگ غرید مانند دیو

گرفته ره گرد فرخنده نیو

دو هندی به کردار دو نره دیو

کنازنگ و دیگر سرافراز نیو

چه کوه از بر اسب غلطید نیو

به میدان روان شد کنازنگ دیو

طلایه برآمد سر راه نیو

گرفتند برخاست بانگ غریو

بود مرو را نام مضراب دیو

همه شهر مغرب بود پز غریو

چو خواب گران است ای گرد نیو

بهوش آ که بردم ستمکاره دیو

دلارام را برد مضراب ریو

بمن گوی اکنون یکی جای دیو

بود نام او زشت ابلیس دیو

برآورده از شهر خاور غریو

شود کشته در دست آن مرد دیو

که باشد ز تخم نریمان نیو

بدی گر جهان جو فرامرز نیو

به بستی کمر از پی کین دیو

بگفت این و در بیشه آمد چو دیو

برآمد ز گرگان بیشه غریو

ز جمهور پرسید که‌ای گرد نیو

چه باشد در این بیشه پر غریو‌؟

بدو گفت ای کرد بارای نیو

نهم منزلت هست مأوای دیو

بود جای مأوای مضراب دیو

کزو شهر مغرب بود در غریو

بزنجان یکی حمله آورد دیو

برانگیخت از جا سپهدار نیو

گرفتش کمربند سگسار دیو

به هم درفتادند آن هر دو نیو

به قلعه درون است مأوای دیو

بداند مر این نیز جمهور نیو

که آمد همان گاه مضراب دیو

خروشان و جوشان بر شاه نیو