هر که در عالم رندی قدمی رفته بود

هیچ زاهد نتواند که بنازد بروی

زو فره می نتوان برد ولی وقت سپرد

دنبه بگذارد و به نیز گدازد بروی

گر بزرگی کند اندر نظرش حاتم طی

[...]

هر چه در دولت تو ساخته اند

و آنچه با کس کنی ز نیکوئی

نزد اهل کرم نه‌ای معذور

گر از آن هیچگونه وا گوئی

هزار اهل مروت در آمدند از پای

که هیچ سست قدم را نرفت پای از جای

گذر زگنبد گردان که نیست منزل عیش

حذر ز مادر گیتی که هست حادثه زای

یکی پرسید ز افلاطون بگاه نزع کای دانا

کجا دفنت کنم وقتی که روی از خلق برتابی

برآورد از جگر آهی حکیم زنده دل وانگه

بگفتش دفن کن هر جا که خواهی گر مرا یابی

مدار ابن یمین زین پس نظر بر تن چو دانستی

[...]

یاد ایامی که دروی صاحب صاحبقران

گاهگاهی التفاتی سوی چاکر داشتی

حاتم ثانی جلال ملک و دین کان کرم

آنکه هر روزم ز روز رفته بهتر داشتی

گر هزاران غم رسیدی بر دل ابن یمین

[...]

یعلم الله که در وفا داری

زان فزونم که در گمان آری

چشم آن دارم از فراست تو

که مرا بی روش نپنداری

خود مبادا و گر بود جرمی

[...]

در شهر خویش هرکه مذلت همیکشد

گر غربت اختیار کند خوانمش لبیب

اینست و بس فضیلت غربت که عاقلان

گویند مر نفیس ترین چیز را غریب

می در میان سفره و گل بر کنار آب

گویند بهر دیده و دل داروئی نکوست

باشد نکو ولی همه خوبی و خرمی

جمعست اندرو که دلت دوستدار اوست

بدوستی که نیاید امیدها همه راست

نه هر چه نیز بترسند از آن شود واقع

چو در میانه مرد و بلا شبی باشد

چه داند او که چه سازد بصبحدم صانع

با من سفیه کرد سفاهت ز جهل خویش

مکروهم آمد آنکه مر او را شوم مجیب

او در سفه فزوده و من کرده حلم بیش

چون عود کش فزون شود از سوز تاب و طیب

چون جست باد دولت تو مغتنم شمار

زیرا که هست عاصفه را بیگمان سکون

غافل مباش نیز ز احسان در آنزمان

زیرا که آنسکون نشناسد که کی و چون

چو دنیا کند با تو بخشش تو نیز

ببخشش که گردان بود روزگار

نه از جود یابد چو آمد کمی

نه بخلش بود چون رود کوشدار

مرا گریه چشم کافی چو نیست

در اندوه لعل مرصع به یشم

بگرمابه از بهر آن میروم

که تا گریدم جمله اعضا چو چشم

کمان‌آسا شد این قد چو تیرم

ز بس کز صدمت دهرم رسد کوب

کنون پشتی بخم در کف عصائی

کمانی را همی مانم زه از چوب

حلال داشت عراقی نبید و شربش را

ولیک کفت حرامست باده و مستی

خلاف کرد حجازی و گفت هر دو یکیست

حلال دادن می ازین اختلاف تا هستی

نزد کریم راز ودیعت اگر نهی

نزد کرام خلق بود راز سر بمهر

در خانه ایست بسته دروگم شده کلید

رازیکه نزد من بود آنخانه در بمهر

عاجز شدست رای خردمند از دو چیز

تدبیر کار کردن زن حکم کودکان

زن پای نگسلد زر کاب هوای نفس

کودک همی رود شده از دست او عنان

هر ناصحی که بود ز من خواست توبه ئی

گویا که عشق خوش پسران هست از گناه

تا در جهان ز عنبر و کافور زلف و رخ

باشد نشان چگونه کنم توبه از نکاه

پیش ازین گر دوستی رفتی بپیش دوستی

بهر آن رفتی که تا از زندگانی بر خورند

وینزمان نزدیک یکدیگر برای آن روند

تا دمی با هم غم ایام دون پرور خورند

گر بمانیم زنده بر دوزیم

دامنی کز فراق چاک شده است

ور بمردیم عذر ما بپذیر

ای بسا آرزو که خاک شده است