پیری رسید و موسم طبع جوان گذشت

ضعف تن از تحمل رطل گران گذشت

باریک‌بینی‌ات چو ز پهلوی عینک است

باید ز فکر دلبر لاغر میان گذشت

وضع زمانه قابل دیدن دو بار نیست

[...]

دل چون ز خاک راه طلب توتیا کشد

از روی میل خار مغیلان بپا کشد

ما را نه زور جذبه شوقی بود که مرگ

دامان آرزوی تو از دست ها کشد

یکره بروی جان بلب آمده بخند

[...]

گر شبی دیده خونفشان نبود

آب در جوی کهکشان نبود

از دل ما نرفت آبله ها

ریگ صحرای غم روان نبود

هر کسی سالک ره دل نیست

[...]

دلم به ملک قناعت نشان نمی‌داند

فغان که این سگ نفس استخوان نمی‌داند

شتاب عمر دلم را به شکوه آورده

جرس به جز گله کاروان نمی‌داند

یکی‌ست انجمن و خلوتم ز شور جنون

[...]

بخیه های زخم با شیرازه اعضا نشد

در غمت جمعیت خاطر نصیب ما نشد

حسن و عشق از اتحاد آینه روی همند

غنچه تا نگشود لب منقار بلبل وا نشد

حله فردوس اگر پوشد نباشد جامه زیب

[...]

می نشاط نه جام جهان نما دارد

که کیمیای طرب کاسه گدا دارد

براه شوق چو پرگار پایم از جا رفت

اگر بگردم بر گرد خویش جا دارد

بکیش اهل تجرد نماز نیست درست

[...]

شب عیدست می باید در میخانه وا کردن

بمی خشکی زهد روزه داران را دوا کردن

صراحی گر چنین پیوسته خواهد در سجود آمد

بیک شب طاعت سی روز را خواهد قضا کردن

ز ماه عید بی ابروی ساقی کار نگشاید

[...]

نقشبند کارگاه صنع همچون زلف یار

نقش پرگاری دگر بر روی کار آورده است

از بهار گلشن فردوس رنگین نسخه ای

کاتب قدرت برای روزگار آورده است

نازم این زیبا مرقع را که چون روی بتان

[...]

منم کلیم بطور بلندی همت

که استغاصه معنی جز از خدا نکنم

بخوان فیض الهی چو دسترس دارم

نظر به کاسه دریوزه گدا نکنم

به صیدگاه سخن با زیر سیر چشم منم

[...]