واندرو حوریان با زیور

خاک بومش عبیر و سنگ و دُرر

تلخ و شیرین چو می به طعم و اثر

همچو دشنام یار و پند پدر

نکته و حرف و ظرف او به اثر

آتش و آب او نه خشک و نه تر

این گهر را مباد تا محشر

حسد و بخل و جهل قیمت‌گر

شعر ابنای عصر اندر شرّ

هم روانست لیک سوی سقر

کردم از خاطری ز لؤلؤ پُر

دامن آخرالزمان پر دُر

شکر گویم که هست نزد هنر

هزلم از جدّ دیگران خوشتر

شیر یک سالگیم کرد اثر

پس چل سال گرد عارض و سر

پیر حکمت نه پیر هفت اختر

پیر ملّت نه پیر چار گهر

خشت او از بهشت داده خبر

خاکش از باد و آب برده اثر

نکند ظرف حرف را به اثر

آتش و آب او نه خشک و نه تر

تا بود بر زخانش دولت و فرّ

بوسه زن همچو کاغذ و دفتر

مشنو از شب پرک حکایت خور

گرد دریا برآی و نیلوفر

لاتذر گفت قوم را یکسر

زانکه کردند زو به جمله حذر

چند گوئی چو طوطی از هر در

سخن اندر قفس به سوی شکر

عهد دیرینه را به یاد آور

وز طریق برادری مگذر