که به کیمیای نظر مگر

مس قلب تیره طلا کنی

شکر از لب تو حکایتی

اگرش چو غنچه تو واکنی

شب و روز تیره ی این حزین

تو بدل به نور و ضیا کنی

به تکلّمی و تبسّمی

همه دردها تو دوا کنی

چه زیان کنی چه ضرر، بری

که برآوری و عطا کنی

چه شود، گهی به عنایتی

نگهی به سوی گدا کنی

ازل و ابد همه ذرّه ذرّه

پر از صدای بلا کنی

که زبطن حوت بسی رها

تو چو یونس بن متی کنی

که شوند قنبر قنبرت

تو قبول اگر، ز وفا کنی

تو غضنفری و تو صفدری

چو میان معرکه جا کنی

حرم از وجود تو محترم

ز صفا صفا تو صفا کنی

که هم اوّلی و هم آخری

همه جا تو کار خدا کنی

ز عدم تو نقش و رقم زنی

و بنای هر دو سرا کنی

که اگر خدای بدانمت

تو بری شوی و ابا کنی

که سعید را تو جزا، دهیّ

و عنید را تو جزا کنی

که مساء را تو کنی صباح

و صباح را تو مسا کنی

که مباد دست رجای او

ز عطای خود تو جدا کنی

گذری به عرصه ی نینوا و

بسان نی تو نوا کنی

ز خروش و ناله تو عرش و فرش

تمام کرب و بلا کنی