گنجور » شاهدی » دیوان فارسی » غزلیات

شمارهٔ ۱۲۱

دو زلف سرکش دلبند داری

که در هر یک بسی دل بند داری

شدم دیوانه در سودای زلفت

در ین قیدم بگو تا چند داری

چه شد گر زان لب لعل شکر بار

به دشنامی مرا خرسند داری

ز بهر چشم بد بر آتش رخ

ز انواع گهر هر چند داری

ز نصح شاهدی بگذر تو ای شیخ

به خود پندی بده گر پند داری

🖰 با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 شما حاشیه بگذارید ...