مجتبی خراسانی نوشته:

بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد لله رب العالمین
.
اگر معروف و عارف ذاتِ پاک است/چه سودا بر سر این مشتِ خاک است؟
معروف که معروف است، عارف هم از خود چیزی ندارد، هر چه دارد از آنِ معروف است، پس عارف را جز وجود مجازی و مظهری چیزی نیست، و وجود حقیقی از آنِ معروف است، لذا شناسایی از او و به اوست و عارف او را به او می‌شناسد، و نسبت شناسایی صورتاً و مجازاً به عارف داده می‌شود، و او سبحانه خود این نسبت را به عارف می‌دهد، نه آن که خود به کناری برود و شناسایی مستقلاً به عارف تحقق پیدا کند.