... اگر بگیرم روزی من آستین ترا

اگر چه خامش مردم که شعر باید گفت

زبان من به روی گردد آفرین ترا

... یک پرسش گرم جز تبم کس نکند

ورجان به لب آیدم به جز مردم چشم

یک قطره آب بر لبم کس نکند

چون تیغ به دست آری مردم نتوان کشت

نزدیک خداوند بدی نیست فرامشت ...

... خدای عرش جهان را چنین نهاد نهاد

که گاه مردم شادان و گه بود ناشاد

این مصرع ساقط شده ...

... همیشه چشمم زی زلفکان چابک بود

همیشه گوشم زی مردم سخندان بود

عیال نه زن و فرزند نه میونت نه ...

می آرد شرف مردمی پدید

آزاده نژاد از درم خرید ...

دریا دو چشم و آتش بر دل همی فزاید

مردم میان دریا و آتش چگونه پاید

نیش نهنگ دارد دل را همی خساید ...

تنت یک و جان یکی و چندین دانش

ای عجبی مردمی تو یا دریا

... کس نبود از راز دانش بی نیاز

مردمان بخرد اندر هر زمان

راه دانش را به هر گونه زبان ...

بار کژ مردم به کنگرش اندرا

چون ازو سودست مر شادی ترا

آفریده مردمان مر رنج را

بیش کرده جان رنج آهنج را

چون کشف انبوه غوغایی بدید

بانگ وژخ مردمان خشم آورید

زش ازو پاسخ دهم اندر نهان

زش به بیداری میان مردمان

مار و غنده کربشه با کژدمان

خورد ایشان گوشت روی مردمان

با صد هزار مردم تنهایی

بی صد هزار مردم تنهایی

چو زین بگذری مردم آمد پدید

شد این بندها را سراسر کلید ...

... ز راه خرد بنگری اندکی

که مردم به معنی چه باشد یکی

مگر مردمی خیره خوانی همی

جز این را نشانی ندانی همی ...

... نه ز او زنده بینم نه مرده نشان

به دست نهنگان مردم کشان

دریغ آن کمربند و آن گردگاه ...

... به ایران همه خوبی از داد اوست

کجا هست مردم همه یاد اوست

به بزم اندرون آسمان سخاست ...

... نخستین برادرش که تر به سال

که در مردمی کس ندارد همال

ز گیتی پرستنده فر و نصر ...

... به فرخندگی رنج کوتاه کرد

چراگاه مردم بدان برفزود

پراگند پس تخم و کشت و درود ...

... کجا بر خروشد گه زخم کوس

بیاورد و یک سر به مردم کشید

نهفته همه سودمندش گزید ...