... که پشت و پناه شه انبیاست

نه ما را برادر پدر شیر حق

که بازوی دین بود و شمشیر حق ...

... همانجا که از کین شمر شریر

شود زینب بی برادر اسیر

زمین غم وپهنه ی ابتلا ست ...

... چون این زینب از خواهر خویش دید

دمان سوی فرخ برادر دوید

بزد دست ودامانش محکم گرفت ...

... بزد لطمه بر چهره ی خویشتن

به سوی برادر همی بنگریست

به زاری چو ابر بهاری گریست ...

... بدو گفت بعد از درود و سلام

که دهان ای برادر تو را چیست کام

بدو گفت حنا بخواهم خرید ...

... که مهمان مایی به خلد برین

چو بانو چنین از برادر شنید

سرشکش به سیمای سیمین چکید ...

... نماند کسی زنده جز کردگار

یکی پند فرخ برادر پذیر

مرا هم چو جد وپدر رفته گیر ...

... سخن هر چه بشنیده بودم تمام

بگفتم به فرخ برادر همه

مرا گفت نوباوه ی فاطمه ...

... شهنشه چو زینت به لشگر بداد

علم را به دست برادر بداد

ابر میمنه رایتی برفراشت ...

... همان بانوی خلد مادر مرا

حسن ع نام گستر برادر مرا

همان جده ام مام پاک بتول ع ...

... سوی شاه آمد سه تن نامجوی

غلام و برادرش و فرزند اوی

گرانمایه پورش علی نام داشت ...

... مرآن هم که با حر ز یک باب و مام

برادر بدی مصعبش بود نام

دژ آهنگ شیری به پیگار بود

چو نامی برادر به هرکار بود

همان بنده ی حر یکی مرد بود ...

چو دید این چنین مصعب نامدار

که شد کشته فرخ برادرش زار

زشه خواست دستور و شد بر به زین

خروشان در آمد به میدان کین

به خون برادر براهیخت تیغ

بغرید مانند غرنده میغ ...

... درانجام شهد شهادت چشید

چنان رخت سوی برادر کشید

پس از خواجه گان قره یکران براند ...

... چو پردخته ی گیتی از تیره بخت

زآهن برادرش پو شید رخت

ددی بود پرورده ازباب ومام

که خود صالح بد گهر داشت نام

به سوک برادر همی مویه کرد

بزد اسب و آمد به دشت نبرد ...

... حصین آن بد اندیش خیرالانام

برادر یکی داشت صالح به نام

بیفتاد وی را در آن رزمگاه ...

به مینو چو عبدالله پاک تاخت

برادرش بازوی مردی فراخت

جوانی محمد نکو نام او ...

... ازآن پس که بخت خود آشفته یافت

برادرش را تن به خون خفته نیافت

بنالید ودستوری از شاه جست

به میدان شدو پهنه ازخون بشست

چو فرخ برادر دلیری نمود

به دشمن بر و چنگ شیری نمود ...

چوفرخ گهر جعفر بن عقیل

بدید آن که پور برادر قتیل

زخشم آمدش دل چو دریابه جوش

زداغ برادر پسر زد خروش

به فرمان شه سوی پیگار تاخت ...

... سپس خود هم ازاین جهان رخت بست

برادر یکی عبدرحمن به نام

بد اورا که بر چرخ گردی لگام ...

... که درچهره انباز بد ماه را

برادر پسر بد شهنشاه را

یکی تازه شاخ از نهال رسول ص ...

... چو آن شد نباشد دراین کارزار

که گردد برادرش را پشت ویار

به جای پدر ما سکالیم جنگ ...

... چو جانش به آغوش اندر کشید

ز فرخ برادرش آورد یاد

به رخ از مژه اشک خونین گشاد ...

... چو من بر به رخسارتان بنگرم

زروی برادر به یاد آورم

چسان زاده گان گرامیش را ...

... چو فرزند شیر خدا عون راد

به پور برادر نگاهش افتاد

که مانده پیاده خود و خسته اسب ...

... نبود آب وآن زاده ی بوتراب

زشرم برادر پسر گشت آب

بگفت ای فروغ جهان بین من ...

... سپرد وبرون تاخت زی رزمگاه

به همره برادرش عون و علی

دو شیر دژ آگاه غاب یلی ...

... بسی سرز پیگر جدا ساختند

به پور برادر رسیدند چون

بدیدندش ازمرکب خود نگون ...

... که ای داور آشکار و نهفت

به مرگ برادر دلم گشت خون

روانم بفرسود وتن شد زبون ...

... بتازم من ای شاه بالا و پست

تو تنها برادر به خون خفته زار

خروشان بداندیش در کارزار ...

... به بدرود هم درخروش آمدند

بدو گفت شاه ای برادر پسر

به مردانه گی یادگار از پدر ...

... بگفت ای ترا آفرینش غلام

جهان را همه چون برادر امام

تو دریای فیض خدایی عجب ...

... ترا قاسم زار نادیده کام

برادر پسر نیست باشد غلام

چوآمد زشه خواست اذن نبرد ...