... در آن سفیه که آز و هوی ست کشتیبان

غریق حادثه را ساحل و پناهی نیست

کسیکه دایه حرصش بگاهواره نهاد ...

... در فکند از گفته رب جلیل

خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه

گفت کای فرزند خرد بی گناه ...

... درین علامت خونین نهان دو صد دریاست

ز ساحل همه پیداست کشتی ظفری

ز قید بندگی این بستگان شوند آزاد ...

... منت آنگونه شوم دست به دامان که مپرس

گوهر عشق که دریا همه ساحل بنمود

آخرم داد چنان تخته به طوفان که مپرس ...

... چند گو در این مرتع نی زنی و چوپانی

ساحل نجاتی هست ای غریق دریا دل

تا خراج بستانی زین خلیج طوفانی ...

عزیزان چون بدان ساحل رسیدند

ز همراهان خود یکدم بریدند ...

... غرق تمنای توام موجی ز دریای توام

من نخل سرکش نیستم تا خانه در ساحل کنم

دانم که آن سرو سهی از دل ندارد آگهی ...

... به شکر کوش گر از ورطه بلا دوریم

که نیست ره غم و اندوه را به ساحل ما

از آن گروه منافق که خصم یکدگرند ...

... من نخل سرکش نیستم

تا خانه در ساحل کنم

گر شکوه ای دارم ز دل ...

... سرگشته چون موجم ولی

دریای غم ساحل ندارد