... سحر از چاکهای دل به گردون نردبان دارد

به دوش الرحیلی بار حسرت می کشد عالم

جرس عمری ست چون گل محمل این کاروان دارد ...

... همان ناموس یکتایی مرا از من نهان دارد

غبارم پر نمی زد گر نمی سر می زد از اشکم

عنان وحشت من عجز این وا ماندگان دارد

نشاط حسن می بالد ز درد عاشقان بیدل

گلستان خنده دربار است تا بلبل فغان دارد

... سر ما نگون شد اما ته پا نظر ندارد

خط ما غبار هم نیست که به کس رسد پیامش

قلم شکسته رنگ غم نامه بر ندارد

دو سه روز صید وهمم که غبار دشت تسلیم

قفس دگر ندارد به جز اینکه پر ندارد ...

... صدف محیط فرصت گهر دگر ندارد

غم انتظار سایل به مزاج فصل بار است

لب احتیاج مگشاکه کریم در ندارد ...

دل با غبار هستی ربط آنقدر ندارد

بار نفس دو دم بیش آیینه برندارد

فرصت به دوش عبرت بسته است محمل رنگ ...

... آبی که نیست موجش رنگی که پر ندارد

گر وحشت غبارت غفلت کمین نباشد

دامان بی نیازی چین دگر ندارد ...

رنگ حنا در کفم بهار ندارد

آینه ام عکس اعتبار ندارد

حاصل هر چار فصل سر و بهار است ...

... بی گل رو یت ز رنگ گلشن هستی

خاک به چشمی که او غبار ندارد

گرد من آنجا که در هوای تو بالد

جلوه طاووس اعتبار ندارد

طاقت دل نیست محو جلوه نمودن ...

... صید توهم شکار دام خیالیم

ناقه به گل خفته است و بار ندارد

عالم امکان چه جای چشم تمناست ...

... آیینه ز تمثال خس و خار مبراست

دل بار جهان می کشد و عار ندارد

چون نقش قدم برسرما منت کس نیست ...

... چون لاله دو روزی به همین داغ بسازید

گل در چمن رنگ وفا بار ندارد

شب رفت و سحر شد به چه افسانه توان ساخت ...

نشیه یأسم غم خمار ندارد

دامن افشانده ام غبار ندارد

نیست حوادث شکست پایه عجزم ...

... پیش که نالم ز دور باش تحیر

جلوه در آغوش و دیده بار ندارد

عبرت و سیر سواد نسخه هستی ...

... حیرت ما داغ نور و نار ندارد

کیست برون تازد از غبار توهم

عرصه شطرنج ما سوار ندارد ...

... خواه به بادم دهند خواه به آتش

خاک من از هیچکس غبار ندارد

چند کنم فکر آب دیده بیدل ...

... رنگ حناست آنجا کس دسترس ندارد

درگلشنی که ما را دادند بار تحقیق

صبح بهار هستی بوی نفس ندارد ...

غبار ما به جز این پر شکستنی که ندارد

کجا رود به امید نشستنی که ندارد

هزار قافله پا درگل است و می رود از خود

به فرصت و نفس بار بستنی که ندارد

چه زخمهاکه نچیده ست دل به فرقت یاران ...

... از وحشت دل طره جانان گله دارد

بر وحشت اشکم تب وتاب مژه بار است

این موج ز پیچ و خم دامان گله دارد ...

... بی نیازی ما هم یک تغافلی دارد

بار شکوه پیمایی بر دل پر افتاده ست

تا تهی نمی گردد شیشه قلقلی دارد ...

... سفیه انگار منعم راکه سایل بر در جودش

ندارد بار تا گرد مذلت برنمی دارد

ز ساز سرکشیها عجز پیما ناله ای دارم ...

... نمی ارزد به تصدیع نگه جنس تماشایی

دو عالم یک مژه بار است همت بر نمی دارد

بیا و از شرارم یک نگه فرصت غنیمت دان ...

... به رنگ رسم پردازان تکلف می کنم بیدل

و گرنه معنی الفت عبارت برنمی دارد

... عجز تو چه خارا از قدم لنگ برآرد

زین بار که من می کشم از کلفت هستی

سنگینی نامم ز نگین سنگ برآرد ...

... وز آن زلف دو تا روح الامین شهپر برون آرد

به گلشن گر ز پا افتد غبار راه جولانت

بهار از غنچه و گل بالش و بستر برون آرد ...

... که پروازم چو بوی گل ز بال و پر برون آرد

اگر صد بار آید موج تیغش بر سرم بیدل

حباب من ز جیب دل سر دیگر برون آرد

... همه کس گرسنه حرص به ذوق سیری ست

رنج باری که کشد پشت شکم می آرد

ترک سیم و درم از خلق چه امکان دارد ...

... ای بنایت هوس ایجاد کن دوش حباب

نفست گر همه بار است که خم می آرد

تو دلی جمع کن این تفرقه ها اینهمه نیست ...

... بیدل از قافله کن فیکون نتوان یافت

بار جنسی که توان زحمت پشت پا کرد

... رنج دنیافکر عقبا داغ حرمان درد دل

یک نفس هستی به دوشم عالمی را بار کرد

نیست غم بر شمع ما گر یک دو لب خندید صبح ...

... آبیار مزرع اخلاق اگر باشد وفاق

جای گندم آدمیت می توان انبارکرد

سرکشید امروز بیدل از بنای اعتبار

آنقدر پستی که نتوان از دنایت عار کرد

... آیینه خیال تو افشای رازکرد

بر زندگی ست بار گرانجانی ام هنوز

قد دو تا مرا خم ابروی ناز کرد ...

... صبح ما هم خنده ای بر فرصت اقبال کرد

بی خمیدن نیست از بار نفس دوش حباب

بیدلان را نیز هستی اینقدرحمال کرد ...

... کسی ز قدرت چه وانگارد که دست خود را قلم نگیرد

درین قلمرو کف غبارم به هیچکس همسری ندارم

کمال میزان اعتبارم بس است اگر ذره کم نگیرد

ز عرصه اعتبار گوی سر سلامت توان ربودن

گر آمد و رفتن نفسها به باد تیغ تو دم نگیرد ...

... اگر بنازم به زور همت نی ام خجالت کش غرامت

کشیده ام بار هر دو عالم به پشت پایی که خم نگیرد

ندارد این مکتب تعین کدورت انشاتری چو بیدل

به صفحه گرنام او نویسم به جز غبار از رقم نگیرد

غنا مفت هوس گر نام آسودن نمی گیرد

غبار دامن افشان سحر دامن نمی گیرد

فسردن خوشترست از منت شوراندن آتش ...

... عنان آب دام سعی پرویزن نمی گیرد

ره فهم تجرد فطرت باریک می خواهد

کسی جز رشته آب از چشمه سوزن نمی گیرد ...

... تواضع کیش همت را چه امکان است رعنایی

خم دوش فلک بار سر و گردن نمی گیرد

دم پیری ز فیض گریه خلقی می رود غافل ...