... درین میخانه از خاکی نهادان چون سبوی می

که بار دوش می گردد که بار از دوش بردارد

دم مشکل گشایی هست با مطرب که گر خواهد ...

خوش آن آزاده کز منت به خاطر بار نگذارد

اگر از پا درآید پشت بر دیوار نگذارد ...

خیال زلف او در دیده خونبار می زیبد

خرام موج در دامان دریا بار می زیبد

ز پیش چشم دل بردن به زیر چشم دل دادن ...

محنت مردم آزاده فزونتر باشد

بار دل لازمه سرو و صنوبر باشد

عالم خاک بود منتظم از پست و بلند ...

ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم

تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش ...

به بوسی قانع از لبهای شکربار چون گردم

ازین قند مکرر سیر من یکبار چون گردم

ز بوی گل گرانی می کشد نازک نهال من

به چندین کوه غم بر خاطر او بار چون گردم

ز چهره تو چو خوشید نور می بارد

اگر تو در دل شبها ستاره بار شوی

به اعتبار جهان التفات اگر نکنی

به دیده همه کس ز اهل اعتبار شوی

اگر ز نعمت الوان به خون شوی قانع

چو نافه از نفس گرم مشکبار شوی

فریب وعده بی حاصلان مخور صایب ...

ز چهره تو چو خوشید نور می بارد

اگر تو در دل شبها ستاره بار شوی

به اعتبار جهان التفات اگر نکنی

به دیده همه کس ز اهل اعتبار شوی

اگر ز نعمت الوان به خون شوی قانع

چو نافه از نفس گرم مشکبار شوی

فریب وعده بی حاصلان مخور صایب ...

از خود گسسته بار به دنیا نمی شود

مریم گران ز حمل مسیحا نمی شود

کریم سایل خود را غنی کند یکبار

دو بار لب نگشاید صدف به ابر بهار

از علایق دل ز آب و گل نمی آید برون

پای سرو از گل ز بار دل نمی آید برون

خرقه بر دوشان از فرزند و زن بگسیخته

شوره پشتانند از بار گران بگریخته

نیست سودی که زیانش نبود در دنبال

بار می بندم ازان شهر که بازاری نیست

... ابر کرم طفلان بی فیض نمی ماند

چون سنگ به بار آید دیوانه شود پیدا

... ناز کمتر کن که من در کامجویی قانعم

بس بود یک بار اگر درخواب می بینم ترا

گریه می آید مرا بر حال طغرا همچو شمع ...

ای گل همه تن لب شده در وصف بهاری

یک بار نگفتی که درین باغ خزان هست

مانده هوس نان به دل آدم آبی ...

... دلم با زلف او تار به سنبل بسته را ماند

ازو رنگی ندارم گر به او صد بار می پیچم

تنم در پیچش او رشته گلدسته را ماند

... در جیب خسی هرگز گلزار نمی گنجد

گر عمر ابد یابم یک بار برم نامش

در زمزمه وحدت تکرار نمی گنجد

هزار بار نگردید تا به گرد سرش

نکرد از دو طرف زلف دست در کمرش ...

کار اگر چنین باشد مزد کار ما معلوم

نزد کارفرمایان اعتبار ما معلوم

بخت ما نمی داند غیر واژگون سازی

با چنین مددکاری کار و بار ما معلوم

دل ز داغ حرمان شد باغ پرگل تازه ...

... نخل خشک این باغیم بی نصیب سرسبزی

گر جهان شود خرم برگ و بار ما معلوم

می زند عبث طغرا دم ز شعرپردازی ...