... فلک آخر به جرم قابلیت بر زمینم زد

گهر گل کردم و بر طبع دریا بارگردیدم

به این گرد علایق نیست ممکن چشم واکردن ...

... تا سر به هوایی که ندارم به در آرم

کس قطره کند تحفه دریا چه جنون است

دل پیشکشت گر همه عذر است نیارم ...

... حیا چون شمع می پردازدم آیینه عزت

درین دریا به قدر آب گردیدن گهر دارم

نمی گردد فلک هم چاره تعمیر شکست من ...

... فسون اعتبار افسانه راحت نمی باشد

چو دریا درخور امواج وقف دیده خس دارم

به گفت وگو سیه تا چند سازم صفحه دل را ...

مقیم وحدتم هر چند در کثرت وطن دارم

به دریا همچو گوهر خلوتی در انجمن دارم

نفس می سوزم و داغی به حسرت نقش می بندم ...

... قیامت در نقاب برگ گل دزدیدنت نازم

رموز قطره جز دریا کسی دیگر چه می داند

دلت دردست و از من حال دل پرسیدنت نازم ...

... بیش از ورقی نیست چه شیرازه کند چشم

هم ظرفی دریا قفس وهم حبابست

با دل چقدر دعوی اندازه کند چشم ...

چو دریا یک قلم موجست شوق بیخودی جوشم

تمنای کناری دارم و توفان آغوشم ...

... نمی دانم چه خواهد کرد حیرت با حباب من

که دریا عرض توفان دارد و من یک دل تنگم

حنایم یک فلک بر بخت سبز خویش می بالد ...

... عافیتم داد به توفان شرم

راند به دریا عرق ساحلم

خامشی اسباب غنا بود و بس ...

... دل می کشد این بار و من از شرم گرانم

موج گهر از دوری دریا به که نالد

فریاد که در کام شکستند زبانم ...

... قطره اشکی به توفان آورم کز حسرتش

تشنه کامی را صدای ساغر دریا کنم

عشق بیدل گر بساط نازم آراید چو شمع ...

... بیدل از گردون نصیب من همان لب تشنگی است

گر همه مانند ساحل ساغر از دریا کنم

... چون گهر خودداری ام تاکی در ساحل زند

دست می شویم ز خویش و سیر دریا می کنم

برکه نالم از عقوبت های بیداد امل ...

... تا نمیرد این چراغ امداد روغن می کنم

قطره ام عمریست دریا در بغل خوابیده است

تا به یادت غنچه ام ناز شکفتن می کنم ...

... زور بازوی توکل ناخدای دیگر است

بی غم ساحل درین دریا شنایی می کنم

هر کجا باشم درین وحشت دلیل کاروان ...

... شد دهر سنبلستان از پیچ و تاب آهم

دریای جست وجو را بی پا و سر حبابیم

صحرای آرزو را بی پا و سر گیاهم ...

... هر چند هستی من بی مغزی حبابی است

دریا سری ندارد جز در ته کلاهم

مشتاق جلوه بودن آیین بی بصر نیست ...

... از نقش ما حقیقت آفاق خواندنی ست

چون موج کارنامه دریا نوشته ایم

قاصد چو رنگ باز نگردید سوی ما ...

... کس ز افسون تعین داغ محرومی مباد

چون گهر عمریست در دربا ز دریا رفته ایم

فکر خود ما را چو شمع آخر به طوف خاک برد ...

... شوقی فسرد و قطره ما در گهر گرفت

این است کلفتی که به دریا رساند ه ایم

طاووس ما بهار چراغان حیرت است ...