این دم از شرم طلب نیست زبان ما خشک

با صدف بود لبی در جگر دریا خشک

اشک گو دردسر تربیت ما نکشد ...

... واصل منزل مقصود شدن آسان نیست

تا به دریا برسد سیل شود صدجا خشک

پی رشح کرم آب رخ امید مریز ...

... به تغافل ز هوس یک مژه دامن چیدن

برد چون پرتو خورشیدم ازین دریا خشک

اشک شمعیم که از خجلت بی تاثیری

می شود قطره ما تا به چکیدنها خشک

گرم جوشست نفس ساغر شوقی دریاب

نشیه مفتست مبادا شود این صهبا خشک

منع آشوب هوسها نشود عزلت ما

سعی افسردن گوهر نکند دریا خشک

تشنه کامی گل بی صرفگیی اسرار است ...

... برق حسن تو در ابروی اشارت دارد

خم موجی که کند خون دل دریا خشک

در تماشاکده جلوه که چشمش مرساد ...

... طبع دانا می خورد خون از نشاط غافلان

خنده موج است بیدل بر دل دریا نمک

... از وحشت این تنگنا هرکس به رنگی می رود

دریا و مینایی به کف صحرا و دامان در بغل

از چشم خویش ایمن نی ام کاین قطره دریانسب

دارد به وضع شبنمی صد رنگ توفان در بغل ...

... ورنه زین باغ تحیر می دمد بسیار گل

تا گهر باشد چرا دریا کشد ننگ حباب

حیف باشد جز دل عاشق به دست یار گل ...

... پیشتر از رفتن خود بار قلقل بسته ام

از گهر ضبط عنان موج دریا روشن است

جزوی از دل دارم و شیرازه ی کل بسته ام ...

... کز ضعیفی ها چو نی راه سخن گم کرده ام

موج دریا در کنارم از تک وپویم مپرس

آنچه من گم کرده ام نایافتن گم کرده ام ...

بسکه بی روی تو لبریز ندامت بوده ام

همچو دریا عضو عضو خویش بر هم سوده ام

از کف خاکستر من شعله جولانی مخواه ...

بی تو در هر جا جنون جوش ندامت بوده ام

همچو دریا عضو عضو خویش بر هم سوده ام

چون زمین زبن بیش نتوان بردبار وهم بود ...

... یارب این مقدار در یاد چه کس بالیده ام

غیر دریا چیست افسون مایه ناز حباب

می درم پیراهنت بر خود ز بس بالیده ام ...

شور آفاق است جوشی از دل دیوانه ام

چون گهر در موج دریا ربشه دارد دانه ام

تا نگه بر خویش جنبد رنگ گردانده ست حسن ...

... قدردان وضع تسلیمم ز اقبالم مپرس

موج یک دریا گهر فرش است در همواری ام

شکر اقبال جنون را تا قیامت بنده ایم ...

... به امید قد خم گشته محمل می کشد فرصت

مگر پیری ازین دریا برون آرد به قلابم

به فکر خود فتادم معبد تحقیق پیدا شد ...

... مقیم آستانش گرد خود گردیدنی دارد

شدم گرداب تا در خدمت دریا کمر بستم

به صید خلق مجهول اینقدر افسون که می خواند ...

... نفس تا سوخت پرواز رسای خویشتن گشتم

درین دریا که غارتگاه بی تابی ست امواجش

گهروار از دل صبرآزمای خویشتن گشتم ...

... بار دو جهان گیرم و بر دوش خود افتم

عمریست که دریا به کنار است حبابم

آن به که در اندیشه آغوش خود افتم ...

... به این یک شیشه خلقی را دکاندار حلب کردم

به مشق عافیت ر اهی دگر نگشود این دریا

همین چون موج گوهر گردنی را بی عصب کردم ...

... یک شکست رنگ گر چون صبح دامن بر زدم

قابل درد تو گشتن داشت صد دریا گداز

آب گردیدم ز شرم و فال چشمی تر زدم

بیدل از افسردگان حیرتم تدبیر چیست

گر همه دریا کشیدم ساغر کوثر زدم

چون حباب آن دم که سیر آهنگ این دریا شدم

درگشاد پرده چشم از سر خود وا شدم ...