منم که خون جگر لاله زار باغ من است

جراحتی که ز مرهم فزوده داغ من است ...

اجزای من چو لاله گر از هم جدا شود

هر جزو آن به داغ دگر مبتلا شود ...

... این زمان هست نگاهی که ازین پیش نبود

عمرها بار گل و لاله گشودم چو صبا

هیچ جز داغ درون و جگر ریش نبود ...

ای گل که چنین کرد ز خود بی خبرت

وی لاله ز عشق کیست داغ جگرت

ای سرو تو هم گر به چمن آزادی ...

... از بس که پی دوست نمودم تک و دو

چون لاله مرا نفس به دل سوخته است

چشمم به سرشک لاله گون خرسندست

گویی که به هر قطره دلم پیوندست ...

چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست

هر جزو ز پیکرم به داغی بندست ...

... ما تنگدلانیم خوش آن کس که به باغ

چون لاله دلش وسعت داغی دارد

تا گرد رمد به دیده ام بیخته اند

چون لاله به خون دو چشمم آمیخته اند

نی نی که به نظاره تو مردم چشم ...

تا دیده سرشک لاله گون آرد بار

پنهان بود از خلق نشان دل زار ...

... مستم چه شد ار نخورده ام باده هنوز

چون لاله مرا چهره به خون دارد سرخ

داغی که سیاهی اش نیفتاده هنوز

بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش

بی آتش دل چو غنچه در باغ مباش ...

... شادم که ز اسباب معیشت به جهان

خرسند به لاله ام چو داغ از ته دل

... از بخت سیاه بر سرم منت هاست

چون لاله چراغ روشن است از دودم

... کی گرمی عشق را بود پایانی

چون لاله گر اجزای من از هم پاشد

هر جزو بر آتشم بود دامانی

... بلند آوازه کن چون عندلیبم

چراغ لاله در باغم برافروز

سواد خط ریحانم درآموز ...

... بلندی را به فکرم آشنا کن

خزان را دور دار از لاله زارم

توانگر کن ز سامان بهارم ...

... به جوش آور بهاری از ضمیرم

که عرش و فرش را در لاله گیرم

به طرز حمد خویشم آشنا کن ...

... سخن سبز آید از دل تا زبانم

نمی خواهم چو برگ لاله خامی

مسوزانم به داغ ناتمامی ...

... نمی آید به گوش آواز بلبل

ز عکس لاله این سبز گلشن

چراغ هفت اقلیم است روشن ...

... چه فرق از خانه تا گلزار اینجا

به شهرش خانه ها رنگین ز لاله

چو از می خانه چشم پیاله

به نوعی بام ها را لاله آراست

که گویی خیمه های آل برپاست

ز لاله خانه ها را بام گلگون

قدح های مرصع چیده وارون ...

... زمین را آنچنان کم شد قباله

که از گل گل دمید از لاله لاله

ز رشک سبزه زار کوه کشمیر ...

... به شبنم گر کند ابرش حواله

برد از لاله داغ دیرساله

چمن را بیشه هایش داغ دارد ...

... بهارش تیرگی نگذاشت در سنگ

ببین چون کرد برگ لاله را رنگ

ازان دست چنار از گل تهی نیست ...

... بهار اینجا برآورد از خزان گرد

چو داغ لاله خون مرده گل کرد

ز خود رفته ست شاخ از گل دمیدن ...

... گر افتد از کف ساقی پیاله

دواند ریشه در گل همچو لاله

به مینا گر کند فیض هوا کار ...

... به طرف دامنش از خون مردم

شفق را در میان لاله پی گم

نگردد رهروش را عمر کوتاه ...

... که در هر گام دارد صد قیامت

ز داغ لاله این کوهسارست

که گویی چشم اختر سرمه دارست ...

... به شفتالوربایی بوسه یار

ازان عناب را شد لاله وصاف

که از عناب گردد رنگ خون صاف ...

... ز بس هر سو دوید و شمع افروخت

چراغ لاله را در دل نفس سوخت

چنان برگ گلش پر آب و تاب است ...

... که پیش از وعده می روید گل از شاخ

میاور گو سیاهی لاله از داغ

که خط سبز خواهد قطعه باغ ...