... عمری ست با خیال گر و تاز پهلویم

گردون به رخش موج گهربست زین ما

غیراز شکست چینی دل کاین زمان دمید ...

... باری درین چمن نفسی زد نگاه ما

هرجا رسیده ایم تری موج می زند

عالم طلسم یک عرق است ازگناه ما ...

... بس که چون شمع به غم نشوونما یافته ایم

شعله را موج طراوت شمرد ریشه ما

سختی دهر ز صبر دل ما زنهاری ست ...

... نشیه مشرب بیرنگی ازآن صافترست

که شود موج پری درد ته شیشه ما

بیدل از فطرت ما قصر معانی ست بلند ...

... آخر به ما رسید ز جانان دعای ما

موج گهر خجالت جولان کجا برد

از سعی نارسا به سر افتاد پای ما ...

... آب توآب ما و هوایت هوای ما

پهلو تهی نمودن دریاست ساز موج

خود را  دمی ز خود بدر آر از برای ما ...

... در سجده خاک شد سر تسلیم خوی ما

بیهوده همچو موج زبان برنمی کشیم

لبریز خامشی ست چوگوهر سبوی ما ...

... در پس زانوی ادب خشک بجا نشسته ایم

ننگ تری چراکشد موج گوهر سبوی ما

طفل تجاهل هوس فاخته داشت در قفس ...

... بحریم ونیست قسمت ما آرمیدنی

چون موج خفته است تپش موبه موی ما

از اختراع مطلب نایاب ما مپرس ...

... به صد تب وتاب خلق غافل گذشت زین تنگنای غربت

چو موج خون ازگلوی بسمل تو نیز باکر و فربرون آ

به بارگاه نیاز دارد فروتنی ناز سربلندی ...

... میی در چشم داریم الوداع ای رنج مخموری

که امشب موج اشکی برده ام تا دامن مینا

اگرسنگ رهت هوش است فال می پرستی زن ...

کدامین نشیه بیرون داد راز سینه مینا

که عکس موج می شد جوهرآیینه مینا

چنان صاف ست از زنگ کدورت سینه مینا ...

... سبک تازان فرصت یک قلم رفتند ازین وادی

سراغی می دهد موج سراب از نعل مرکب ها

غبار جنبش مژگان ندارد چشم قربانی ...

... سخت دشوار است ترک صحبت روشن دلان

موج با آن جهد نتواند گذ شت از آب ها

بستن چشمم شبستان خیال دیگرست ...

... کج سرشتان را کشاکش دستگاه آبروست

موج در بحر کمان می خیزد از قلاب ها

فرش مخمل هم بساط بوریای فقر نیست ...

ای ز شوخی های حسن ات محو پیچ و تاب ها

حیرت اندر آینه چون موج در گرداب ها

بی خراش زخم عشق اسرار دل معلوم نیست ...

... فکر صید عشرت از قد دوتا جهل است جهل

موج چون ماهی نیفتد در خم قلاب ها

رنجش روشن ضمیران لمعه تیغ است و بس

موج می گردد نمودار از شکست آب ها

دانه دل را شکست از آسیای چرخ نیست ...

... کاروان عمر بیدل از نفس درد سراغ

جنبش موج است گرد رفتن سیلاب ها

... شبی گر شمع امیدی برافروزد سیهروزی

زند تاصبح موج شعله جوش از چشم اخترها

قناعت کوکه فرش دل کند آیینه کردارم ...

... حوادث عین آسایش بود آزاده مشرب را

که چین موج دارد ازشکست خویش جوهرها

ادب فرسوده ایم ازما عبث تعظیم می خواهی ...

... هجوم غجز سامان غرورم کم نمی سازد

چوتیغ موج دارم در شکست خویش جوهرها

به رنگی سوخت عشقم درهوای آتشین خویی ...

نگردد همت موجم قفس فرسود گوهرها

به رنگ دود در توفان آتش می زنم پرها ...

... نسیمی نیست تا زین ورطه برداریم لنگرها

ز موج انفعال محرمان آواز می آید

که اینجا از نم یک جبهه می ریزند کوثرها

مجو بیدل علاج سرنوشت از گریه حسرت

به موج باده دشوار است شستن خط ساغرها

... شعله آواز بست آیینه منقارها

از خرام موج می چشم قدح داغ است و بس

دارد این نقش قدم خمیازه رفتارها

موجهای این محیط آخرگهر خواهد شدن

سبحه خوابیده ست در پیچ و خم زنارها ...

... فقر در هرجا غرور یأس سامان می کند

کجکلاهی می زند موج از شکست کارها

خواب راحت بسته مژگان به هم آورد ن است ...

... در عرصه گاه تسلیم از یکدگر گذشته ست

مانند موج گوهر جولان پیش و پس ها

افغان به سرمه خوابید کس مدعا نفهمید ...

... درس همه در سکته تدبیر مساوی ست

در موج گوهر نیست پس و پیش سبق ها

زین خوان تهی مغتنم حرص شمارید ...

... کنار عافیت گم بود در بحر طلب بیدل

شکست از موج ما گل کرد بیرون ریخت ساحل ها