... شد آب تلخ گوهر شهوار در صدف

از خود تو هم سفر کن شاید گهر شوی

از قلزمی که نوح مسلم بدر نرفت ...

... چون سوزن از لباس تعلق برهنه شو

تا با مسیح پاک نفس همسفر شوی

صایب جواب آن غزل است این که خواجه گفت ...

... در کام روزگار گوارا نمی شوی

صایب به گرد خود نکنی تا سفر چو چرخ

سر تا به پای دیده بینا نمی شوی

... اگر پیش از رحیل از خواب خیزی

سفر را بر خود آسان کرده باشی

ترا از حرف لب بستن چنان است ...

عمر گیچدی سفر اسبابینی آماده قیلین

هرنه سیزدن کسه تیغ اجل اوندان کسیلین ...

... در محرم کرد عزم قندهار و در صفر

کرد در کاشان سفر از عالم آن کوه وقار

رفت سال غبن از عالم زهی غبن تمام ...

... پنجه شاهین مرگ سنگدل کردش شکار

کرد آخر از جهان با مرکب چوبین سفر

آن که می شد لشکر عالم بر اسب او سوار ...

... ورد عالم غیر افسوس و دریغ و آه نیست

تا سفر کرد آن جهان جان سوی دارالقرار

لوح خاک از جوی خود چون صفحه تقویم شد ...

... فهرست سال نیک خط سبز نوبهار

ز انشای این سفر که شه دین پناه کرد

شاهان روزگار گرفتند اعتبار ...

... هلالش آفتاب و آفتابش عالم آرا شد

چه گویا با چه سامان زین سفر آن شهریار آمد

شب قدر و صباح عید شد روز و شب عالم ...

... ز کم فرصتی های فصل بهاران

بود بر جناح سفر هر شکوفه

گشود از دل خاکیان عقده ها را ...

... ز ره چشم مالیدن آغاز کرد

نی تیر برگ سفر ساز کرد

ز پرچم گره زد سنان موی سر ...

... آفتابی است دگر چهره رنگت امروز

سفر آینه ای باز مگر رو داده است

راحت و محنت عالم به هم آمیخته است

گوهر تجربه در خاک سفر ریخته است

هر کجا خار و گلی دست و گریبان بینی ...

... برگرفته است ز خاکستر دوزخ مشتی

نقش پرداز جهان رنگ سفر ریخته است

جز گوشه میخانه مرا جای دگر نیست

چون خم ز خرابات مرا پای سفر نیست

با تلخی هجران بسرآریم که نی را ...

غبارم را نسیم ناتوانی دربدر دارد

غریب کشور طالع چه پروای سفر دارد

غلط کردم ز بزم او جدا گشتم ندانستم ...

... وطن بیت الحزن اخوان به چشمش گرگ می آید

عزیزی هر که را چون پیر کنعان در سفر باشد

... چو رشته غوطه به سرچشمه گهر می خورد

سفر گزین که به چشم جهان شوی شیرین

عزیز مصر شب و روز این شکر می خورد ...

این ناقصان که فخر به انساب می کنند

پس پس سفر چو طفل رسن تاب می کنند

اسلاف را هم از نسب خود کنند خوار ...

... شاد از تو غم اندوخته ای نیست نباشد

اندیشه زلف تو چو عزم سفر هند

در هیچ دل سوخته ای نیست نباشد

ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم

تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش ...

از سفر با رخ افروخته جانان آمد

رفت چون ماه و چو خورشید درخشان آمد

دل از رفیق گرانجان ز عمر سیر شود

سفر به پای شتر هر که کرد پیر شود