... سروبربه دستار و رخت رسول

نشست از بر اسب فرخ نیا

چو دادار بر کرسی کبریا

برافکند اسب نبی زی سپاه

درآمد به میدان آوردگاه ...

... همی دم دمیدند درکاو دم

زنعل سبک پویه اسب نبرد

زمین بر سپهر اندرون شد چو گرد ...

چو گفت این درفش دلیری فراخت

بزد اسب و زی لشگر شاه تاخت

پیاده شد و ریخت ازدیده آب ...

... پذیرفت پوزش ز جنگی سوار

دل مرد اسب افکن آمد به جای

بفرمود تا زاده ی پاکرای

بپوشید درع و برانگیخت اسب

زسم خاک برآسمان ریخت اسب

جوان چون سوی پهنه یکران براند ...

... هم آخر بدو تیغ کین آختند

به خاکش زاسب اندر انداختند

زخون تنش لعل گون شد زمین ...

... زره دار و خنجر زن و تیغ باز

کمان کش سنان افکن و اسب تاز

سپر بند و ترکش کش و گرد گیر ...

... بد از برج هودج فروزان چو مهر

صدای سم اسب ما چون شنید

بترسید و لرزید و دم در کشید ...

... زیک سوی ماندن برق جهان

بزد تیغ و پی کرد اسب سوار

ز زین باژگون گشت آن نامدار ...

... زکار سپهبد دلش گشت تنگ

زاسبان خود باره ای راهوار

فرستاد بهر دلاور سوار

جهانجو نشست از برزین اسب

چو بر کوه البرز آذر گشسب ...

... به خاک زمین روی مشکین نهاد

سم اسب شه را همی بوسه داد

که شاها ببخشا گناه مرا ...

... چو آن نیک از شاه دستور یافت

بزد اسب وزی رزم دشمن شتافت

زبس کشت مردان به شمشیر کین ...

... مشو غره بر این سنان دراز

تو مردی وگردی و اسب افکنی

کماندار و بی باک و خنجر زنی ...

... به سوک برادر همی مویه کرد

بزد اسب و آمد به دشت نبرد

همان نیزه نام آور ارجمند ...

... همی ویله کرد وهمی گفت مرد

اگر هست اسب افکند در نبرد

چو لشکر بر و جوشن او به خون ...

... شنید این چو ناپاک گوهر یسار

بزد اسب و شد حمله ور بر سوار

یکی نیزه افکند سوی دلیر ...

... به ایشان نهنگ دمان حمله کرد

فزون از شمر کشت اسب وسوار

سرانجام شده کشته درکارزار ...

... مرا کشته بگذار وزین رزمگاه

برو سر بنه برسم اسب شاه

بدان دادگر داور مهربان ...

... به ناگه دو مرد بد اختر بدوی

فکندند اسب ستیز از دو سوی

دو دستش به تیغ از یمین ویسار ...

... سبک حمله آورد بر مرد پیر

که اندازد از پشت اسبش به زیر

سرافراز حق را نیایش گرفت ...

... زآسیب آن نیزه ی شست باز

دگر کس به رزمش نشد اسب تاز

نیامد چو مردی سوی رزمگاه ...

... بودرزم وسوگم به از بزم وسور

چو گفت این برانگیخت اسب یلی

بزد بر سپه نیزه ی پر دلی ...

... یکی دشنه ی آبگون بر کشید

برافکند اسب و بیازید دست

سروتن بسی کرد با خاک پست ...

... به فرزانه فرزند مسلم نگاه

بزد اسب تا گیردش راه تنگ

سپهدار زاده ندادش درنگ ...

... دمشقی یکی مرد ناپاکدین

بزد تیغ و پی کرد اسبش زکین

چو پور سپهبد پیاده بماند ...

... برون شد هژبر یلی ازکنام

سواری به رزم سپه اسب راند

که چشم سپهر از رخش خیره ماند ...

... دو تیره روان با سواری هزار

فکندند اسب از پی کارزار

برآن چار تن حمله کردند سخت ...

... شد از تیغشان بدخواه زار

زمین شد پر از کشته ی اسب و مرد

هوا گشت گردان زمینی زگرد ...

... بزد نیزه عثمان بن تبحری

ز اسبش درافکند و شیر سیاه

پیاده در آمد به جنگ سپاه ...

... اسد چون پیاده ز دورش بدید

بزد اسب و نزد دلاور رسید

بگفتش که بر باره ی خود نشین ...

... به پور برادر نگاهش افتاد

که مانده پیاده خود و خسته اسب

دمان تاخت مانند آذر گشسب ...

... بد اختر سهیلش کجا بد پدر

برون تاخت اسب از میان سپاه

ییامد دمان سوی آوردگاه ...

... فرود آمد از باره خویشتن

نشست از بر اسب آن تیره تن

خروشید و از لشگر نابکار ...

... بر آهیخت آن تیغ دشمن شکار

همی راند اسب و همی کشت مرد

همی گشت پر گرد دشت نبرد ...

... یکی آه سرد از جگر برکشید

به فیهان بر افکند اسب ستیز

سرش را بیفکند با تیغ تیز ...