از برگ سفر نیست تهی دامن یک گل

آسوده همین آب روان است در این باغ

ز سردمهری احباب در ریاض جهان

تمام برگ سفر چون گل خزان زده ام

کیست جز آینه و آب درین قحط آباد

که کند گریه به روز سفر از دنبالم

بعد ایامی که گلها از سفر باز آمدند

چون نسیم صبحدم می باید از خود رفتنم

گوشه ای کو که دل از فکر سفر جمع کنم

پا به دامان صدف همچو گهر جمع کنم

حاصل ما ز عزیزان سفر کرده خویش

مشت آبی است که بر آینه دیده زدیم

از خود برون نرفته هوای سفر مکن

این راه را به پای زمین گیر سر مکن

ز پیری می کند برگ سفر یک یک حواس من

ز هم می ریزد اوراق خزان آهسته آهسته

گرد سفر ز خویش فشاندند همرهان

تو بیخبر هنوز میان را نبسته ای

دل نبندند عزیزان جهان در وطنی

که به یوسف ندهد وقت سفر پیرهنی

... در غریبی کی فتند از جستجو روشندلان

در سفر کردن به جز خود نیست منزل بحر را

قاصدان از ابر گوهربار دارد هر طرف ...

... جذبه دریا بود صایب دلیل سیل من

کی ره خوابیده دلگیر از سفر سازد مرا

... سرمه خاموشی من از سواد شهرهاست

چون جرس گلبانگ عشرت در سفر باشد مرا

هر چه غیر از ساده لوحی دام پرواز من است ...

... در بیابانی که از نقش قدم بیش است چاه

با دو چشم بسته می باید سفر کردن مرا

از صدف صد پرده صایب کار من نازکترست ...

... همچو طوطی لوح تعلیم است همواری مرا

نیست چون ریگ روانم در سفر واماندگی

راحت منزل بود از نرم رفتاری مرا ...

... قبله رو گرداندن است از خویشتن این خانه را

از سفر با خود رهاوردی که آرد میهمان

بهتر از ترک فضولی نیست صاحبخانه را ...

از غبار کاروان چون چشم برداریم ما

چون مه کنعان عزیزی در سفر داریم ما

تا غبار خط او را در نظر داریم ما ...

... به هر باد مخالف دل ملرزان رایت خود را

سفر کن زین جهان پست چون آه سحرخیزان

به بام آسمان افکن کمند همت خود را ...

... اگر روشندلی راه از تو چندان نیست تا گردون

که چون شبنم سفر آسان بود جان های بی غش را

خرد را پیروی از راه حاجت می کند نادان ...

... گوارا کرد مرگ تلخ را دنیای پر وحشت

ره خوابیده دارد در سفر آرام منزل را

شکایت داشتم از تیره بختی ها ندانستم ...