... کند افسون او تهی چون کف

سفره موج را ز نان صدف

می برد وقت ناخنک از مشت ...

... بغلش چون صدف پر از دندان

مشرف نان و ناظر سفره

پیک بغرا و شاطر سفره

گربه ای مبتلای جوع الکلب ...

... همچو آماس فربهی را کم

در صف سفره حرص او صفدر

علم جوعش اژدها پیکر ...

... برده گویی کلاه او را آب

جانب سفره چون کند شبگیر

پر برآرد عصای او چون تیر

دست چون سوی سفره کرد دراز

حلقه در گوش نان کند ز پیاز ...

... شور شد آب چشمه سار پنیر

بر سر سفره ای که او را دید

ماست دیگر نشد به کاسه سفید ...

... گندنا تیغ خود کند به غلاف

دامن سفره سخت گیرد ترب

چون بر اطراف دام ماهی سرب ...

... افکند لحظه لحظه در کاسه

بر سر سفره چون درست نشست

تا مبادا بپردش از دست ...

... دشمن لنگ بره همچون گرگ

سوی سفره چو سایه گستر گشت

خشک شد خشکه و شله تر گشت ...

... هرگه آهنگ آش غوره کند

موی چینی سفره نوره کند

دهن از لقمه بس که سازد پر ...

... درگهش را کتابه بسم الله

سفره همتش به صفه بار

آسمانی ست با زمین هموار

سفره ای پهن چون سپهر برین

پر ز هر نعمتی چو خوان زمین ...

... گه چو رندان کربلایی پوش

کرد از پختگی چو عزم سفر

دست خود برگرفت ازو مادر ...

... کند از شغل خود نه از تقصیر

خادم سفره گر زمانی دیر

می پرد خود به جانب اصحاب ...

... نیست ای عقل جای حیرانی

صاحب سفره کیست می دانی

صاحب اسلام خان عالی شان ...

... کرده خوانش تهی ز شکر و شیر

همچو خشخاش سفره انجیر

کرده دستارخوان ز شیر و شکر

سفره نعمت اینچنین خوشتر

دهد اول چو گسترد خوان را ...

... تا دهد گاه تلخ و گه شیرین

سفره آسمان و خوان زمین

تلخ و شیرین این دو خوان گشاد ...

... که چندی پیش ازین از جوش سودا

مرا شوق سفر انگیخت از جا

ز هر عضوم تپیدن زد چنان سر ...

... نمانده قوتش در پنجه ی روح

به یک کشتی سفرها کرده با نوح

ز بس کز ضعف پیری گشته بی تاب ...

... که باشد نقلدان هر طاق خانه

لبالب سفره ی هر مرد دهقان

ز نعمت همچو انبان سلیمان ...

... قضا را کوشش از ما بیشتر بود

تمام راه با ما همسفر بود

نه کشتی را چنان بی تاب می راند ...

... خاسته چون مهر ز مشرق تمام

عزم سفر کرد به سرحد شام

قافله ای مردم او با صواب ...

... داد سوی تربت حاتم صلا

سفره پی مایده ترتیب داد

جانب آن طایفه برد و گشاد

سفره ای از مایده آراسته

یافته دل هرچه درو خواسته

سفره چو برداشته شد از میان

عذرطلب گشت ازیشان جوان ...

... آن که نگردیده بر آهو سوار

خر طلبد هرکه برای سفر

خر به ازین نیست سخن مختصر ...

تشویش سفر با دل ناشاد بد است

با دست تهی چو کار افتاد بد است ...

... نامت چوبرم نام خدا می گویم

خواهم ز درت بار سفر بربندم

تا حال ثنا کنون دعا می گویم

... اما نکنیم آه و فغان از رفتن

از سیر و سفر چه غم سبکروحان را

کی مانده شود آب روان از رفتن

منم آن نخل خزان دیده کز اسباب جهان

هیچ در بار به جز برگ سفر نیست مرا

چون گل درین حدیقه که جای قرار نیست

برگ نشاط برگ سفر می شود مرا

شور و غوغا نبود در سفر اهل نظر

نیست آواز درا قافله ی شبنم را

در بیابانی که از نقش قدم بیش است چاه

با دو چشم بسته می باید سفر کردن مرا

یارب که دعا کرد که چون قافله ی موج

آسایش منزل نبود در سفر ما

از غبار کاروان چون چشم برداریم ما

چون مه کنعان عزیزی در سفر داریم ما

مجوی در سفر بیخودی مقام از من

که در محیط کمر باز می کند سیلاب

نیست بازآمدن از فکروخیال تو مرا

با رفیقان موافق سفر دور خوش است

روشندلان همیشه سفر در وطن کنند

استاده است شمع و همان گرم رفتن است

جان به این غمکده آمد که سبک برگردد

از گرانخوابی منزل سفر از یادش رفت

عزیزی هر که را در مصر هستی از سفر آید

مراداغ دل گم گشته از نو تازه می گردد

ندیدم روز خوش تا رفت دامان دل از دستم

که در غربت بود هر کس عزیزی در سفر دارد

بنمایید به جز آینه و آب کسی

که به دنبال سرم روز سفر می گرید