روزی که پا به علم پر از غم گذاشتیم

امید بر ذخیره در هم گماشتیم

آخر هر آنچه گشت فراهم گذاشتیم

رفتیم و هر چه بود به عالم گذاشتیم

هرگز نداشتیم ز رفتن به خود گمان

بردیم رنجها ز پی گنج شایگان

و آنگه تمام را بنهادیم رایگان

قطع نظر ز حاصل ده روزه جهان

شد صرف در هوا و هوس روزگار ما

غافل ز پیک مرگ که می‌آید از قفا

ناگه برید دست ز دامان مدعا

چرخ زمانه چون نکند با کسی وفا

کشتیم هر چه تخم در این دشت هولناک

آخر ثمر نداشت به جز میوهٔ هلاک

رفتیم با دلی ز غم دهر چاک چاک

در غم سفید کرده کشیدیم زیر خاک

نشگفت خاطر از هوس بوستان و باغ

ما را ز کیف جام جهان تر نشد دماغ

گفتی که باد بود اجل و عمر ما چراغ

ما مرد دل شکسته و چندین هزار داغ

اندام ما ندیده به خود برگ خرمی

نشنیده زخم سینه و در بوی مرهمی

(صامت) چون این بود ثمر عمر آدمی

بردیم چون فغانی از این انجمن غمی