ملک و ملک گریان ارض و سما لرزان

آدم به بی‌تابی عالم در افغان است

سیراب، از آب فرات از کوفی و شامی

فرزند پیغمبر مظلوم و عطشان است

با خویشتن یک دم نگفت از کوفی بی‌‌دین

آخر حسین بر ما امروز مهمان است

یک تن نگفت ای شمر تر کن کام عطشانش

این تشنه مظلوم آخر مسلمان است

گفت ای پدر بین شمر شوم و ظلم و کینش را

با توسن بیداد سرگرم جولان است

یک دم نظر بر زینت آغوش زهرا کن

بی سر حسین تو در خاک غلتانست

کن دست بر تیغ دو سر دستم به دامانت

(صامت) از این ماتم پیوسته گریانست